Een sms’je van Patricia “Lieve Gerard en Daan. Gefeliciteerd met de verjaardag van Remberto. “
Het voelt al heel bijzonder om naar Remberto te gaan. Het is voor ons helemaal bijzonder om dat op de dag dat Remberto vijf wordt te doen. Ik vraag me af of hij al weet heeft van de twee vreemden die zijn papa en mama gaan worden.
We vliegen pas om 19:10 dus we hebben vandaag nog wel even de tijd. Tijd voor de laatste klussen. Danielle gaat nog naar de kapper. Dat van die ‘eenmaal de eerste indruk’ denk ik. Ik heb nog een aantal dingen die ik in huis ga doen. Dan nog wat administratie voor Renovatium en het computertje moet nog bruikbaar worden gemaakt.
Hans en Loes brengen ons rond vier uur naar Schiphol. Dus er is nog alle tijd. Waar zal ik eens beginnen. Na een paar koffie (eerste dingen eerst) zie ik al aan komen dat het vandaag niet gaat lukken. Ik doe van alles maar er gebeurt niets.
Wel ga ik nog even naar De Grote Beer, de school in het dorp waar we Remberto hebben aangemeld, om het inschrijfformulier in te leveren. De vrouw waar ik het formulier aan geef hebben wij bij de kennismaking niet gesproken, zonder dat ik erover begin wenst ze ons veel succes, “want jullie vliegen vandaag toch naar jullie zoon?”. Lief.
Uiteindelijk komt het er op neer dat ik nog in mijn ondergoed achter de computer zit als mijn schoonouders ons ophalen om naar Schiphol te vertrekken. Ik begrijp dat dit het moment is om me aan te kleden en alles los te laten.
Het inchecken duurt eindeloos. Voor overgewicht (gelukkig alleen van de bagage) moet worden betaald. Behalve veel Chagrijn levert dat een heel langzaam voort kruipende rij op. Het geeft mij even de tijd om met mijn Martin te bellen. Maar wat valt er te zeggen. Hij heeft alles al gezegd in zijn toespraak op tweede kerstavond bij onze vriendengroep. Of gezegd, het waren niet de woorden maar vooral de liefde die hij en onze vrienden uitstraalden, die het zeiden.
Als we door de douane gaan is het afscheidt van Danielle met haar moeder en Hans vol tranen. We zwaaien we nog een tijd tot we een hoek om gaan en uitzicht verdwijnen.
We nemen nog een versnapering voor we aan boord gaan. Normaal als wij op Schiphol zijn is er een vakantie in het vooruitzicht. Je weet ongeveer wel wat je gaat doen en je verheugd je daarop. Ik voel me nu moe en leeg. We gaan Remberto ophalen. Maar hoe en wat? Wij hebben geen flauw idee. Maar ik verheug me er waanzinnig op. Alles zal wel goed gaan. Toch?
Na zo’n 30 uur reizen zijn wij aangekomen in ons hotel in Santa Cruz. Franklin laat het afweten dus Daniëlle regelt een taxi naar het hotel. Vanavond blijven we bij het hotel hangen. Het is mooi geweest voor vandaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten