Aviooon, zondag 23 januari 2011



Er is weer hoop



 We liggen in bed te luisteren naar NOS langs de lijn. Remberto wordt, na twaalf uur slapen, langzaam wakker. Plots schiet hij overeind en roept; “Tele, tele, tv”. Om ons gelach te smoren springt hij van zijn bed naar dat van ons. Zijn aanvalskreet is indrukwekkend. We redden ons met stoeien en knuffelen. Hij helpt ons over de ellende heen die Utreg ons aandoet, Ajax verliest met drie – nul.

Er zijn net een paar vliegtuigen aangekomen. Onder aan de trap krijgen alle passagiers een paraplu aangereikt. We staan op het bordes van Aeropuerte Jorge Henrich met zicht op de vliegtuigen. Met zijn mond omklemt Remberto de betonnen rand van het bordes. De regen die op de rand valt zuigt hij op. Ik wil er wat van zeggen maar bedenk me. Hij is het gewend. In Hogar wordt de regen opgevangen en gebruikt als drinkwater.

Naast elkaar staan we in de regen te kijken. Ik praat, Remberto knikt. De regenkleding van mama hebben we weer uitgedaan, véél te warm. Papa, groooote vliegtuigen, zegt hij met zijn armen wijd uit elkaar. Ja jongen, hele grote vliegtuigen.

Het duurt nog even voordat de vliegtuigen weer vertrekken. We gaan lekker opdrogen en wat drinken in het restaurant. Daan en ik drinken thee. Papa schilt een appeltje voor Remberto. Elk achter gebleven minuscuul stukje schil wordt alsnog met de hand verwijderd. Door de spijlen van het open raam kijken we hoe een drugshond een partij opgestapelde dozen besnuffeld. Het dier vindt niks en wordt weer in zijn hok gestopt.

 Mama weet hoe laat de vliegtuigen weer vertrekken en dirigeert ons terug naar boven. We staan met zijn drieën een beetje beschut naast elkaar. Remberto op een richel. Daar vandaan springt hij in de armen van papa. Klimt in zijn nek of leunt lui tegen de rug van mama.

We zien maar liefst vier vliegtuigen vertrekken. Met zijn hand doet Remberto de vliegtuigen na. Ajounnn, zijn hand maakt een sierlijke beweging omhoog.

Terug in het hotel doet Remberto papa na. Hij pakt de waslijn en spant het door de hele kamer. Enthousiast vraagt hij; “Mama sokken?”. Alle beschikbare sokken worden met de kleurige wasknijpers opgehangen. Hij gaat er helemaal in op. Vanuit de badkamer horen we gerommel. Met de ramenwasser kuist hij de glazendeur en begint daarna aan de vloer. We mogen er niet meer op lopen. De kamervloer volgt.

Als er niets meer schoon te maken valt wordt papa verleidt tot zwemmen. We blazen de bandjes op, krijgen een handdoek mee. Nee papa, niet de witte, de gekleurde handdoeken. Mama heeft Remberto verteld dat die speciaal voor het zwemmen zijn. Ik plons in het water. Gatver de gatver. Als ik, in het water, mijn bril opzet blijkt het water groen van de algen. Ik gooi het op de kou en wil eruit. Hier papa, hier is een lekker warm plekje. Papa hier ook, blijf nog maar even. Samen zitten we op de ondiepe richel te bibberen. Onze benen bengelen gevaarlijk in het diepe. Remberto zwamt er op los. Ik maak me alleen maar zorgen dat wij geen water binnen krijgen.

We douchen zeer uitgebreid. Vijf keer zijn haar wassen, zes, of twintig, keer het hele lichaam met doucheschuim. We vullen het badje dat onze voorgangers voor ons achter hebben gelaten met warm water. Remberto zit er al een tijdje in maar bedenkt zich. Hij stapt eruit en gooit de kuip in één keer leeg. Er moet koud water in. Koud, vraag ik me af? Ik vermoed dat hij dat gewend is. Remberto heeft echter een plannetje. Hij gaat al onze kleding wassen. Enigszins teleurgesteld wast hij een paar sokken en onze zwembroeken.” Mama meer”, roept hij vanuit de douche. Mama heeft alleen nog het fijnere spul en …. toch maar niet.

De regen is net op tijd gestopt, zodat we nog naar Plaza Fatima kunnen. We lopen naar het grote plein, Plaza Municipal Jose Ballivian. “Taxi” roepen we met onze zware mannenstemmen. Op Plaza Fatima rijdt Remberto weer twee rondes op een elektrische auto. Als we klaar zijn lopen we zogenaamd weg. Remberto wijst naar de trampolines. Ik kijk hem aan. Hij knikt ja. Trots staat hij helemaal alleen te springen. Zo hoog dat hij de blaadjes van de takken kan aftrekken. Wij zweven, vertedert met hem mee.