We willen vandaag rustig gaan ontbijten. Lekker even een minuut of twintig zitten. Thee (in ons hotel zeker geen koffie) en zoals elke dag ei, op alle mogelijke manieren bereidt, met toast. Als de kamertelefoon gaat kan dat idee de kast in. We moeten onze spullen pakken en direct het hotel verlaten. Een rookwolk met chemische troep tegen muggen wordt al door het hotel geblazen. We houden onze adem in, sluiten de kamer af en rennen de trappen af naar de lobby. Daar nemen we afscheid van Inés die weer naar Santa Cruz moet.
Het is fantastisch om Remberto weer te zien. Gelukkig is dat wederzijds. In het klaslokaal proberen we ons met Remberto van de andere af te schermen. Al gauw zit het vol. Aandacht, een papa en mama, spelletjes en heel misschien wel snoepjes? Dan houdt een deur dit leger niet tegen.
Een tante grijpt echter in, verwijdert de meeste kinderen en de rust keert terug. Ik puzzel (acht stukjes) met Remberto en een vriendje. Dat is nog best lastig want eigenlijk passen alle stukjes wel…met een beetje geweld. Daniëlle legt het met domino af tegen Remberto’s grote vriend. Het pientere ventje kan zijn geluk niet op.
Het spel van de middag valt in zeer goede aarde. Het is een soort Lego. We proberen hem nog aan te zetten tot het bouwen van iets. We doen een trein en vliegtuig voor maar het wordt een toren. De opstapeling van alle blokjes is nog best lastig. Zeker als je zit en je jezelf flink moet uitrekken om het laatste stukje te plaatsen. Als het toch lukt, tellen we samen tot tien. Waarna Remberto de toren omgooit. High five, nog een keer, wat een briljant spel, we krijgen er geen genoeg van.
We legoen weer tot het gaat regenen. Gefascineerd door de hoeveelheid water gaat Remberto voor het raam (glasloos) staan. Met z’n drieën kijken we naar de regen. Remberto klimt op mijn rug en legt zijn hoofd te rusten. Ik geniet van het moment. Tjonge, wat is het fijn en wat gaat het voorspoedig.
Inés en Marie Rene zijn gisteren nog even langs gekomen. Eerst praatte we nog over de offerte van de architect. Er werd voornamelijk naar het voorhoofd gewezen, Ik heb daar zo mijn eigen interpretatie bij. Inés en Marie Rene blijkbaar ook en zij gaan opzoek naar een andere aannemer.
Daarna komen ze met groot nieuws. Vanaf vrijdag zes uur mag Remberto met ons mee naar het hotel. Uiteraard waren we eerst nog achterdochtig omdat wij denken dat dit pas na de tweede audiëntie bij de rechter besloten gaat worden. Maar beide vrouwen vertellen ons dat dit met een document wordt geregeld.
We nemen afscheid met een goed gevoel. Het deert ons niet dat de taxi er weer niet is. We willen naar een voor ons nieuwe grote supermarkt, Pompeya mercado. Om een taxi te pakken lopen we alvast een stuk in de goede richting. Als we alsnog een taxi krijgen rijdt hij inderdaad de andere kant op. We komen uit bij een soort Beverwijk. Het is niet het soort mercado waar we op hoopte. Al was het maar omdat we daar vanaf de eerste dag al geregeld komen. Daar en op de route terug kopen we wat we nodig hebben. O.a. een pleeborstel en plastic om een soort douchegordijn te maken en leuke dingen voor Remberto.
In het hotel bereiden we de kamer voor op de grote dag. Enthousiast maken we plannen. De dag kan niet meer stuk als we lekker eten en ook nog een te hachelen bakkie koffie toe krijgen.
Morgen eten, slapen en leven met z’n drieën. JEEEHA.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten