Roekoe, Roekoe. Zaterdag 29 januari 2011

“Papa, papa”, mijn siësta wordt voorzichtig onderbroken. ”Papa kijk, een veertje van een roekoe roekoe.” Trots laat Remberto een duivenveer zien die hij net op het balkon gevonden heeft. Remberto straalt, hij heeft het waanzinnig naar zijn zin. “Kom papa er zijn duiven op het balkon”. “Kom”, trekt hij aan mijn hand, mee naar buiten. Hij fluistert want anders kunnen de duiven wegvliegen. Mama roept hem vanaf het balkon en weg is hij weer.



het veertje in zijn hand



Er wordt tegen mijn gezicht geduwd. “Papa, papa, kijk een héél klein veertje”. Hij opent zijn knuistje en daar ligt een heel klein duivenveertje. Hij kan het zelf bijna niet geloven. Ik pak het veertje dankbaar aan.

“Kom papa”. Nog slaperig stort ik me samen met mama en Remberto op de duiven. Voorzichtig besluipen we de pilaar waarop de duiven zitten. “Que” roepen we hard en springen op. De duiven vliegen rustig weg. Gelukkig slapen er geen gasten aan onze kant van het hotel.

Binnen op het bed van Remberto liggen vijfhonderd stukjes lego. We willen hem aansporen er mee te gaan spelen. Dat blijkt volledig onnodig. Enthousiast stort hij zich op de blokjes.” Kijk papa, kijk mama”. Hij vult vol overgaven een onderbord met lange blokjes. Mama zet de poppetjes in elkaar en ik houd me bij mijn werk, ik bouw een huisje.

 Het is echt een gezellige dag. Remberto rent met de poppetjes rond. Probeert mama te overrijden met de doos waar alle blokjes in worden opgeruimd. SSt, niets zeggen papa. Hij staat verscholen bij de badkamer. Met onze vingers tellen we af. Drie, en hij rent achter zijn doos aan door de kamer. Mama kan maar net op tijd op het bed springen. Remberto duikt achter haar aan het bed op.

Na het stoeien met mama is papa aan de beurt. Remberto klimt boven op me. Papa is een trampoline. Hij pakt mijn handen en gaat op mijn buik staan. Vrolijk begint hij te springen. Ik duw hem na een paar sprongen van me af. Mijn eigen TeleTubby giert het uit van de pret. Nog een keer, nog een keer.

Even dreigt zijn bui om te slaan. Remberto gaat voor papa staan en laat een scheet. Papa is quasi boos. Ik pak Remberto voorzichtig bij een oor en zeg ‘boos’ niet meer doen hé bij papa. Remberto pakt alleen op dat papa boos is en gaat in zijn “Va” standje. Gelukkig redt mama de situatie.” Papa maakt maar een grapje”. Ik bedenk me dat ik nog maar even moet wachten met dit soort grapjes.

Het is al weer tijd om naar Plaza Fatima te gaan. “Remberto ga je mee naar de trampoline? ” Snel schuift hij onder het bed vandaan. “Si, trampoline”. Gelukkig blijft hij in zijn hele opgewekte vrolijke stemming.

Op het plein maken we er een feestje van. Een paar rondes op de elektrische motor. Een ijsje, nog een rondje in een auto. Remberto wijst weer naar de man met opblaas speelgoed.”papa, avion graaande”. Ja, groot hé, antwoord ik. “die wil ik” zegt Remberto niet voor de eerste keer. Vandaag kennen we geen nee.

Met ons drieën gooien we het vliegtuig over. Remberto is oprecht blij met zijn vliegtuig. Mooi toch?