Eindelijk met z'n drietjes verder, vrijdagmiddag 14 januari 2011

De middag begint goed. Tot we niet toestaan om weer met de videocamera te spelen. Woedend verdwijnt hij met zijn hoofd in een lessenaar. Het duurt, duurt en duurt maar voort. Ik ga achter hem zitten en masseer zijn rug. Hij ontspant en vindt het lekker maar blijft boos. Woedend. Zijn hoofd in de lessenaar blijkt te oncomfortabel. Langzaam zakt hij op de grond. Er is geen contact mogelijk. Na anderhalf uur til ik hem van de grond. Ik wil hem tegen me aanhouden, maar Remberto vecht zich los. Een halve meter van me vandaan gaat hij hartverscheurend zitten huilen. Va, va, wij moeten weggaan en hij wil weg. Om even lucht te krijgen loopt Daniëlle een blokje om. Het is een rot situatie. Voor ons gevoel worden we bekeken door een paar duizend paar ogen. En het mannetje waar we zo van houden wijst ons af.

Na vijf uur betreedt Patchi de ruimte. Ook hij doet een poging bij Remberto, maar nee. Patchi is er met de documenten waarop we Remberto onder onze hoede kunnen nemen. Omdat er geen pen aanwezig is gaat Daniëlle met Patchi mee.

Remberto kijkt me verdrietig aan, ik open de deuren. Ik pak onze spullen en loop vertwijfeld heen en weer. Daniëlle en Patchi kan ik nergens vinden. Ik loop terug en stuit op Remberto. Hij loopt me voor de voeten met zijn loopauto. Gelukkig maken we het weer een beetje goed. Samen lopen we hand in hand naar Daniëlle en Patchi. In het halletje voor de directrice kamer geeft Remberto Daniëlle een kus.

Een vrouw vraagt ons of we kleren voor Remberto mee hebben. De kleren van Hogar moeten achter blijven. Het verwisselen van de kleding staat symbool voor het afscheid van Hogar. Gelukkig past hij alles. Somber door de situatie poseert hij voor de foto. Voorzichtig betast hij zijn T-shirt. De afbeelding van Toystory heeft reliëf. Daar geniet hij van.

Het duurt nog even. Remberto staat somber in gedachte tegen een muurtje te wachten, kijkend naar de regen. Ik sta zwijgend naast hem. Hij houdt de muur vast en strekt zijn hand uit naar de regen. De afstand is te groot. Ik pak zijn hand zodat hij verder voorover kan leunen. Zijn hand raakt de waterstraal. Voor het eerst sinds uren zie ik hem weer echt lachen.

Twee minuten voor zes komt Patchi uit de kamer van de directrice. We staan op om van iedereen afscheid te nemen. Het is een groot moment voor ons gezin. Patchi neemt het woord; “de directrice weigert ons toestemming te verlenen. Remberto moet tot en met de tweede zitting van de rechter in Hogar blijven.”

Woeden, ongeloof, onbegrip, verdriet. Als we vertalen wat we voelen brengen we onze adoptie in gevaar. En een leven zonder Remberto.... ? De aanwezigen verontschuldigen zich bij ons. Ons wordt verteld dat in Bolivia het belang van het kind ondergeschikt is.

Het is een lange weg terug, verbijstert kijken de tantes ons aan. Mag Remberto niet mee? De tantes leven met ons mee. Omdat de nieuwe kleren vuil kunnen worden, wordt er voorgesteld Remberto zijn oude kleren weer aan te doen. Daniëlle knapt en wordt furieus, haar lichaamstaal behoefd geen Spaans of vertaling van Patchi. Hoewel het goed bedoeld was, blijft Remberto pronken met zijn nieuwe kleding.

Het afscheid valt ons veel zwaarder dan normaal.