Eindelijk samen, donderdag 20 januari 2011

Het is een kleine vijf minuutjes lopen naar het rechtsgebouw. Toch gaat de wekker weer om acht uur. We gokken niet op een snelle service en slaan het ontbijt over. Het geeft ons de tijd om voor Remberto een kadootje te kopen. Als ik te lang treuzel gaat Daniëlle alvast vooruit. Het is uiteindelijk half tien als we plaats nemen op een bankje in de patio van het rechtsgebouw. Maria Rene en Patchi groeten ons en we wachten af. Maria Rene moet nog wat regelen en loopt het kantoor van de rechter binnen. Het geeft ons even de tijd te praten met Patchi over de mogelijkheden van onze bijdrage aan Hogar. We worden onderbroken als Patchi een telefoontje krijgt van Dennis (en Ghyte). Ik probeer ze nog de groeten te doen maar Patchi heeft alleen aandacht voor hun gesprek.

Kwart over tien worden we toch wat onrustig. Het zal toch wel allemaal goed zijn? Het wordt half elf. De rechter is er, wij zijn er, de afspraak staat voor tien uur, laten we beginnen. Onze onrust wordt opgemerkt. Er is niets aan de hand, alleen is men vergeten de advocaten van Hogar uit te nodigen.

Als de rechter vindt dat hij lang genoeg heeft gewacht worden we naar binnen geroepen. Dan gaat het weer snel. De zaak wordt aangekondigd en iedereen welkom geheten. Ronkende volzinnen worden uitgesproken en genotuleerd. Plots worden we gefeliciteerd. De rechter ziet onze blijdschap en vraagt ons te vertellen hoe het tussen ons en Remberto gaat. We richten ons tot Patchi, hij gaat ons verhaal vanuit het Engels naar het Spaans vertalen. De rechter lacht en vraagt ons het rechtstreeks in het Spaans aan hem te vertellen.

De rechter luistert en lacht, wij struikelen over onze woorden en emoties. Het is ook ons niet helemaal duidelijk wat we vertellen, maar iedereen begrijpt het. We mogen de officiële papieren tekenen. Tot de volgende audiëntie op drie februari 2011 blijft Remberto bij ons. En daarna…..ook!!!

Nadat we ons hebben omgekleed rijden we met Patchi mee naar Hogar. Wij lopen elke keer dat we Hogar bezoeken terug naar ons hotel. Langzaam aan begint de ’Daan Daan’ te werken. Eh.. Patchi hier moesten we naar links. Toch is het Patchi die ons voor de deur afzet.

Maria Rene heeft alle officiële documenten bij Hogar al geregeld. Remberto hoort nu bij ons. Nog niet helemaal officieel, verre van zelfs, maar het voelt wel zo. Opgewekt lopen we naar binnen. Kadootje gereed in de van onze vrienden gekregen rugtas van Cars. Leuk voor hem en wij hebben onze vrienden een beetje bij ons.

Remberto rent ons te gemoed. Hij springt in mijn armen en strekt zijn armpjes uit naar mama. Mama, papa. Ons gezin is verenigd, we zoenen er oplos. Blij lopen we, uitgezwaaid door de andere kinderen en de tantes, het terrein af.

Nee dus. Zo hadden wij het natuurlijk graag gewild. Maar zo ging het niet.

Wij vinden Remberto in een klein kinderledikant. Op zijn buik met de rug naar ons toe. Ik benader hem omzichtig en streel hem over zijn hoofd. Daniëlle streelt zijn rug. VA, GA WEG, de boosheid zit diep. We verleiden hem met zijn kadootje, een grote auto. GA, WEG en haal dat rot autootje van me af.

Het is even slikken maar we hebben onszelf er wel op voorbereid. Hogar is zijn wereld. Op dat kleine stukje aarde heeft hij zijn huis, bed, vriendjes en de tantes. Hij weet waar hij aan toe is, hij kent iedereen en alles is bekend terrein. Ik heb Daniëlle verteld hoe ik deze situatie vroeger heb beleeft. Maar ik was veel ouder en kreeg veel meer tijd en ruimte.

Ik pak Remberto op uit bed. Ik voel dat hij een strijd voert. Hij wil niet, maar klampt zich ook niet verschrikkelijk stevig vast aan het bed. Ik houd hem tegen me aan. Remberto duwt me weg en begint hard te huilen. Even loop ik met hem, dicht tegen me aan, in mijn armen rond. Het is nog te vroeg om nu met Remberto naar buiten te lopen. Het kost me moeite hem los te laten, toch leg hem weer terug in het ledikant. Van alle kanten krijgen we hulp. Bedankt, maar het werkt averechts. Ik denk en zeg tegen Daan;”kunnen ze @&%$+* niet op &^(**”.

Als advies krijgen we om nu maar weg te gaan en na het eten terug te komen. Schoorvoetend gaan we er mee akkoord. We staan te wachten bij het hek van de uitgang. Ik bedenk me, het voelt niet goed. Als ik aan de achterkant terug loop zie ik Remberto op het bovenste deel van een stapelbed zitten. Ik besluit weer naar binnen te gaan.

Remberto en zijn kleine vriend staan me boven op het bed uit te dagen. Tong uit de mond kussens in de aanslag. Het draait uit op een kussengevecht. Eerst gooien we de kussens heen en weer. Dan volgt een man tegen twee mannen gevecht op bed. Ze zijn loei sterk maar ik hem mijn gewicht mee. Gillend kruipen ze onder me vandaan. Ik richt me op Remberto. Hij houdt de spijlen van het bed stevig vast. Ik trek hem langzaam naar me toe. No, pap paaah. Ik voel dat ik hem voor me gewonnen heb. Ik trek hem helemaal los en houd hem in mijn armen. Langzaam lopen we naar buiten. Papa, nog één keertje stoeien met mijn kleine vriend? Ik negeer hem en hang Remberto aan een deur stijl. Hij laat los, ik vang hem op, samen met mama lopen we verder naar buiten.

Gelukkig is de auto met laadbak van Patchi indrukwekkend. Ik stel voor in te stappen bij de bestuurdersplek. JAAAHH. Ik bedenk me en nestel ons samen voorin op de bijrijders plek. OK pap pah. Ik ben opgelucht als we wegrijden. De kleine man kijkt weer sprakeloos naar buiten.

In de hotel kamer geven wij elkaar een zoen. Ons ventje is bij ons. Remberto is dan allang weer op ontdekkingsreis door de kamer.