We lopen de lange brede centrale hal van Hogar binnen. De vorige twee papa en mama’s hebben voor een enorme verbetering gezorgd. De muren hebben een vrolijke oranje en groene kleur gekregen. Wij zoeken Remberto, de troosteloosheid komt ons te gemoed. De ramen hadden glas of een hor. De deuren kon je ooit openen met een deurkruk. Soms doet een lamp het, meestal hangt alleen de bedrading er nog.
De kinderen kennen ons nu en verraden waar Remberto zich verstopt heeft. Wij begrijpen geen gebaren taal en blijven naarstig op zoek, Remmbeerrtooo, Remmbeerrtooo. Geritsel en ingehouden gelach verraadt de verstop plaats. Onder één van de stapelbedden langs de muur zie ik een paar beentjes. Ik loop het bed voorbij, wat harder gelach, ik draai me om en pak een been en duik onder het bed. De pislucht komt me te gemoed. De hele slaapzaal ruikt naar pis. Als ik Remberto onder het bed wegtrek heeft hij de grootste lol. Jullie hadden mij mooi niet gezien.
Daan zit op ons vaste bankje buiten bij de speeltuin. Remberto en Daniëlle hebben daar gisteren heerlijk geschommeld. Mama duwde hem steeds hoger. Van plezier begon de man te zingen. Hoger mama, hoger. Mama blijft duwen maar wil niet hoger. Niet alleen binnen is er veel aan herstel toe.
Daan zit op ons vaste bankje buiten bij de speeltuin. Remberto en Daniëlle hebben daar gisteren heerlijk geschommeld. Mama duwde hem steeds hoger. Van plezier begon de man te zingen. Hoger mama, hoger. Mama blijft duwen maar wil niet hoger. Niet alleen binnen is er veel aan herstel toe. Klaar met schommelen verdwijnt Remberto naar de eetzaal. TV kijken en schooieren, je weet maar nooit. Niet alleen bij papa en mama heeft een schuin gehouden koppie en een lang gerekt, smekend, aaaahh, succes.
Wij willen de tv tijd benutten door het Spaans dat we ooit geleerd hebben een beetje op te frissen. Ver komen we niet. De meiden schuiven één voor één aan. Onze boeken worden bekeken. Als de eerste vraag wordt gesteld, zet ik de tv zachter. Remberto en zijn vriendjes grommen. De meiden spreken zo zacht dat ik het met mijn bouwvakkers oren niet versta. Ja, in Spanje spreken ze Spaans, Duitsland, Spaans? Nee Duits en in Paises Bajos? Nederlands. Gefascineerd door haar grote blauwe kijkers vragen ze aan Daniëlle hoe je oog in het Nederlands zegt.
Na het Spaans en Nederlands eindigen we in het Engels. Zelf vinden ze dat ze al een behoorlijk woordje Engels spreken. "Goodmurning professor". Als echter ‘hello’ al geen belletje doet rinkelen heb ik zo mijn twijfels. Wel zijn ze heel leergierig. Jammer dat ze zo weinig les krijgen.
Tijdens het oefenen van de Engelse woordjes komt Maria Rene langs met goed nieuws. Donderdag om 10:00 uur is de tweede audiëntie bij de rechter. Om een toestand als afgelopen vrijdag te voorkomen vragen we hoe het er voorstaat. Ons wordt verzekerd dat het honderd procent zeker is dat Remberto met ons mee mag naar het hotel. Wij juichen beschaafd. De meiden lachen.
's middags zijn we in de volle zon op het voetbal/basketbalplein belandt. Om de beurt duw ik een kind in een grote speelgoed auto naar de andere kant. Net hard genoeg om ze gillend van het beton in het gras te laten belanden. Als Remberto plaats moet maken voor een ander wordt hij narrig. Nu blijft hij echter niet meer boos op de grond liggen. Snel haalt hij de step/fiets. Gemaakt boos blijft hij om me heen cirkelen. Va en weer snel verder.
Aan het eind van de dag vertellen wij het goede nieuws aan Remberto. Boeien. Wij druipen af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten