Remberto, onze zoon.

Halverwege december 2010, al weken is Nederland in de greep van een koude front. Het is nog vroeg, donker en glad op de weg. Rutger en ik hebben net een panflex-buis opgehaald en zijn op weg naar de Overtoom. In het souterain staat een oud keteltje dat het dreigt te begeven, net nu het zo koud is.

Het plan is om er een HR-ketel te plaatsen. Maar omdat we de schoorsteen niet vertrouwen gaan we eerst de panflex door de schoorsteen proberen te friemelen.

We worden onthaald met koffie. Treuzelen nog wat om moed te verzamelen voor we de kou van het dak trotseren. Trap mee en naar zolder waar we het dak kunnen beklimmen. Rutger eerst, ik volg.

Halverwege de trap gaat mijn telefoon. Opmerkelijk genoeg hoor ik hem eens een keer en blij ook eens belangrijk te zijn neem ik op. De Nas (Nederlandse Adoptie Stichting), of het uitkomt dat ze me even storen. Nog steeds blij ook eens een telefoontje te krijgen ga ik akkoord. Langzaam aan dringt het door waarom ik gebeld wordt.

De rechter in Bolivia heeft een match gevonden tussen ons en ….. dat verstond ik even niet. Ik realiseer me dat er meer zaken van het verhaal niet tot me doordringen. Wel begrijp ik dat het er toch nog van gaat komen. Danielle en ik worden (voorbehoud, voorbehoud) ouders.

Ik vraag Hilde even te stoppen met praten zodat ik op het dak kan klimmen. Met de telefoon op speaker luisteren Rutger en ik naar het verhaal over Remberto.

Hoewel het best fris is, is het voor mij een mooi, warm en emotioneel moment. Als ik ophang is er een knuffel van Rutger en een paar tranen.

Rutger ontfermt zich over het werk en ik bel Danielle. Ik merk dat het niet direct bij Danielle doordringt wat ik haar vertel. Het is een heel bijzonder moment voor ons als ook Danielle zich realiseert dat we een zoontje krijgen.

Natuurlijk heb ik lang niet alles onthouden van wat de NAS me over Remberto heeft verteld. Voor de zekerheid geef ik Danielle het telefoonnummer van Hilde om nogmaals alles over Remberto te horen.

Remberto laat me niet meer los. Er is een jongetje in de wereld, die het nog niet weet, maar wel onze, mijn, zoon is. Waar het vandaan komt weet ik niet, ik heb hem nog nooit ontmoet maar ik hou wel van hem.

Voordat alle zorgen op me afkomen, geniet ik daar nog even van. Remberto onze zoon.