Een geweldige dag, zaterdag 15 januari 2011

Hand aan hand lopen we een stukje langs de weg. Een taxi stopt. Remberto zwijgt. Met een mengeling van angst en fascinatie kijkt Remberto uit het raam naar de vreemde wereld die langs komt. We stoppen bij huize chauffeur om een antenne op te halen. Even later stapt de man uit en bevestigd de antenne aan de auto. Remberto en ik stappen ook snel uit om mee te kijken.

Als eerste rent Remberto naar het eenpersoons bed. Mijn bed? Ja. Knuffel aap? Ook voor jou. Hij gaat liggen en schuurt met zijn rug over het matras. Hij lacht. We geven hem het kadootje dat we voor vandaag hebben gekocht. Een houten trein, pinnetjes en figuurtjes om er op te prikken. Leuk maar toch te stom voor een knul van vijf. Ook wij moeten nog veel leren.

Hij springt naar ons bed. Niet boos? Hij springt omhoog en laat zich op het grote bed vallen. Telefoon? Als de receptie antwoord, steekt hij de telefoon naar onze richting. Hij giert het uit. De afstandsbediening voor de airco, aan, uit, aan, uit. Licht. Aan, uit. TV. Aan ,uit.

Hij rent naar de kast en legt ons uit; “kleren voor mama, kleren voor papa, kleren voor Remberto”. Hoopvol kijkt hij ons aan; “mag ik die nu aan?”. Ik kijk hoe Daniëlle hem zijn nieuwe kleren aan doet. Hij wrijft met zijn hand over zijn spijkerbroek.

Oogschaduw? Lippenstift? Nee joh, dat is voor mama. Hij knikt. Remberto krijgt er geen genoeg van. Wij nog minder.

We gaan weer naar Club Social 18 de Noviembre. Remberto is behoorlijk schuchter. Dicht naast me, hand en hand lopen we over straat. Bij de brede diepe geulen langs de trottoirs springen we samen er over heen. We naderen het grote plein, Plaza Municipal José Ballivian. Er zijn al redelijk veel mensen. Als we het parkje, met de mensen in de schaduw, willen betreden trekt hij abrupt aan mijn hand. No. Deze No betekent bij Remberto No, NEE. Wil je niet verder? No. Hij draait zich om, en maakt aanstalten om weer naar het hotel te gaan. Zal papa je dragen? Si, hij doet zijn armen om mijn nek en we houden elkaar stevig vast. We nemen alle tijd. Bekijken nog een nagebouwde rieten hut op het plein en lopen rustig verder. Als Daniëlle vraagt of het gaat wellen de tranen op. Ik houd ze binnen. Papa is (nu even) groot, stoer, sterk en veilig.

Na de soep, lasagne voor mama, gefrituurde kip voor Remberto, vlees voor mij. Water en een kan vruchtensap, kokosnoot? Remberto stopt zijn mond vol met kip. Dat pakt niemand hem meer af. Ik ben verbaasd dat hij nog kan kauwen. De spaghetti volgt. Weer een overvolle mond vol met kip. Grote slokken sap. Snel weer eten. Als er nog steeds geen kapers op de kust zijn volgen er kleinere happen. Als de honger is gestild, de dorst gelest, is het tijd voor het middagdutje. Als we weglopen zwaaien we naar een tante die daar ook met haar gezin eet.

Remberto is het gewend. Hij verdwijnt helemaal onder het laken. Met een klein lampje maakt hij licht. Voorzichtig gluurt hij of we het doorhebben. Wij zitten op het bed naast hem. Daan leest, ik tik een berichtje, maar val rechtop in slaap. Wij proberen Remberto na twee uur wakker te maken. Pas als er op de gang geboord wordt zit hij recht op in bed.

Remberto geeft aan dat hij de kamer uit wil, al snappen wij het in eerste instantie niet. Hand in hand met mama loopt hij naar beneden. Kijk water. Voorzichtig loopt hij naar het zwembad. Het water mijdend.

We maken foto’s. Mama en papa een paar met de grote en Remberto een heleboel met het kleine toestel. Kijken? Naar ons toestel, Kijk als hij een foto heeft gemaakt. Mama zit vlak bij het water, Remberto volgt voorzichtig. Eén hand erin. Daniëlle helpt met zijn sokken en schoenen. Twee voetjes erin. Kijk papa. Lekker hé mama.

Wil je zwemmen? Neeee. Ik besluit mijn zwembroek aan te trekken. Remberto wil met zijn broek aan zwemmen. Als een getrainde zeerob klimt papa op de rand van het zwembad om te laten zien dat hij ook een zwembroek aan heeft. Het helpt. Ook de zwembandjes krijgen een veto. Papa één, Remberto één? Si. Samen lopen we voorzichtig het zwembad in. Het is verschrikkelijk eng. Remberto wil toch maar wel twee zwembandjes om.

Na een half uur herinnert Daniëlle mij eraan dat ik zwemmen niets

aan vind. Echt wel. Ik kan me op dit moment niets leukers voorstellen. Ik in het zwembad en Remberto op een plateau met vijf centimeter water. Heen en weer.

We moeten weg. We treuzelen nog wat en samen lopen we er weer uit. 

Snel samen onder de douche en dan aankleden. Het zint Remberto niet dat hij de kleding van Hogar weer aan moet. Ons ook niet maar……..

Voor ons allemaal was het een geweldige dag. Al de kleine dingen het waren allemaal hoogte punten. Hoe hij de kamer rond struint naar weer iets nieuws, het eten, slapen en zwemmen. Hoogte punt na hoogte punt. Weer nemen we met moeite afscheid. Maar nu met een geweldig gevoel.

Lieve schat je moest eens weten…..