Remberto heeft les als we binnen komen. Juf stippelt rondjes in zijn schrift die Remberto dan netjes overtrekt. Onze komst verstoord zijn les. Hoewel wij alleen willen kijken, besluiten de tantes te stoppen met de les. “No, queiro”. Iedereen moet weg zodat wij met zijn drietjes overblijven. “No queiro, Ik wil het niet”, herhaald Remberto. Ook wij protesteren maar het lokaal loopt leeg. Remberto zoekt zijn plek onder de lessenaar weer op. Dit keer samen met zijn schrift. Korte tijd later stopt Daniëlle de restanten van het schrift in onze tas. Voor later.
Vandaag laten we hem maar eens gaan. Hij zit buiten mokkend onder het raam van het leslokaal. Als een tante zich weer met hem bemoeit. Verstopt zich onder een matras dat buiten ligt te luchten. Het valt Daniëlle op dat zijn; “ga weg” minder hard en boos klinkt als eerder. Meer een “va” als in “ga weg, maar niet te ver”.
Tijdens zijn middagslaapje lopen wij terug naar het hotel. Een wandeling van twintig minuten. We lopen langs een druk, Restaurant La Traditional. Bij een vrij tafeltje ploffen we neer. Wij vermoeden dat er Empanadas worden geserveerd. Twee graag. Met kip of vlees? Wij kiezen voor beide, met wat te drinken. We hebben goed gegokt en het smaakt naar meer, dus meer. Een tafel naast ons ligt er een pakketje in een blad gevouwen. Ik vraag wat het is maar wordt niets wijzer. Het is een beetje, het is wat het is en zo noem je dat ook. De Boliviaan uit New York (een stad in Amerika, red.) heeft ook geen flauw idee. Dat gaan we nog maar eens proberen.
In Hogar lopen we langs de kleine man. Groeten hem door het raam en lopen door. Vrolijk komt hij achter ons aan gestept. Vlakbij ons steekt hij zijn tong uit naar papa. Boos ga ik hem achter na. Als ik hem te pakken heb krijgt hij op zijn falie. Hij schatert het uit. Papa? Behhh, weer de tong. Wacht maar jochie. Het is vandaag papa dag. Voor mama klinkt het; “Mama no”, gelukkig met een grote glimlach.
Remberto moet plassen. Samen rennen we naar het toilet. Eerst zich verstoppen achter de deur, “waar is Remberto nou?” dan plassen. Stralend; “ papa Kaka”. Als hij poept vraag ik om toilet papier. Het duurt ongeveer tien minuten tot er een rol gevonden is. Het mannetje zakt bijna tot aan zijn kin in de pot.
Uit een ton schept hij met een emmertje water om door te trekken. Hé, water. Eerst is het wat spelen. Dan gaan de kleren uit. Een halve Colafles fungeert als een douche. Samen halen we shampoo waarna ik hem was. Klaar, afdrogen. Meer, meer, meer, kijk maar shampoo in mijn haar, toch? Er gaat nog een ton met water over hem heen. Nu dan afdrogen? “No”. In het hokje ernaast zit nog een half werkende douche. Er volgt nog een compleet water ballet.
Uiteindelijk is het zover. In de slaapzaal droog ik hem af. Snoepje? Nee, eerst afdrogen en omkleden. Hoofd schuin, labrador ogen; “snoepje? “Twee?”. Na het laatste kledingstuk opent hij het papier van zijn eerste snoepje.
We nemen afscheid met zoenen. Wij willen Remberto zoenen, Remberto wil graag dat mama en papa zoenen. Iedereen blij als we afsluiten door alle drie tegelijk te zoenen. Remberto beantwoordt als laatste de handzoenen van mama.
Goedemorgen kersverse ouders! Wat een waanzinnig avontuur zijn jullie aan het beleven met in de hoofdrol jullie prachtige zoon Remberto! Wat een mooi mannetje!! Wij wensen jullie heel veel geluk samen!!
BeantwoordenVerwijderenGroetjes vanuit Uithoorn, Wander, Riekie, Wouter en Youri