Hoe zal ik het zeggen, vandaag is het onze laatste dag als “vrijgezel”. Al worden we niet opgehaald door vrienden en dronken gevoerd.
Gisteren hebben wij voor vandaag afgesproken met Maria Rene. Nu blijkt manana eigenlijk best wel een ruime tijdspanne. Omdat we niet echt de behoefte hebben om de hele dag af te wachten tot Mari Rene langskomt, wil ik haar bellen. Mij is uitgelegd dat we vanaf de kamer gewoon kunnen bellen. Het telefoonnummer begint met 012. Probleem is alleen dat ik na de 0 direct de vriendelijke stem van de receptioniste hoor. Ik naar beneden. Weer de uitleg. Na de nul weer de receptioniste. Weer naar beneden, en dat nog een paar keer. De receptioniste en ik geven het op. Ik begrijp haar blijkbaar niet. Zij belt vanaf de receptie. Met Maria Rene spreken we af om drie uur.
Op maandag zijn veel restaurants gesloten. Maar rond het middag uur zitten aan het plein in een grote ruimte mensen te eten. Het is geen probleem als we daar ook eten. We zijn terecht gekomen bij Club Social 18 de Noviembre. De menu kaart bestaat uit een in 16 delen geknipt a4-tje. Daarop vaag het menu gekopieerd. Sopa Joco con Acalga en keuze uit drie hoofdschotels. Omdat die er nog zijn kiezen wij voor Pollo a la Pina en arroz ala Valanciana. Uit Jarra Durazno (Perzik) limonada en onvermijdelijk, twee bier.
Het smaakt uitstekend, hier komen we nog wel vaker. Eten wat er is, en nog lekker ook. Schade 65 Bolivianos, ongeveer 7 euries.
Als we teruglopen naar het hotel zijn we net op tijd binnen voor de regen. Regen, veel regen, heel veel regen.
Beneden bij de bar wachten we op Marie Rene (onze advocate). Marie Rene spreekt alleen Spaans, als ze aanschuift krijgen we college over morgen. Over onze rol, mond houden en … mond houden, en wat er verder op stapel staat.
Omdat Marie Rene vermoed dat het vliegtuig van Inés morgen wel eens ver/te laat kan zijn vraagt ze of we alvast even mee willen naar het gerechtsgebouw. Bijna gearriveerd vraagt ze ons of we onze paspoorten mee hebben. Nee dus. We lopen langs de controle en doen of onze neus bloed. Het werkt en een minuut later staan we in het kantoor van de hulpen van de rechter. Schudden alle aanwezige de hand, gaan zitten en luisteren naar de gespreken. We vangen alleen iets op over Remberto. Het kon weleens anders zijn dan de rapporten over hem vermelden. Er wordt gelachen dus dat is goed. Als we bijna weggaan, gaat de deur van het kantoor van de rechter open. Het is een wat oudere man, nette broek de bovenste drie a vier knopen subtiel open. Enigszins verbaasd dat wij er zijn schudt hij ons de hand. Snel maken wij de pleiterik.
Marie Rene zet ons af bij een baby winkel. Remberto is al vijf, maar we hopen daar een papa, mama en Remberto Barbie te vinden. Daniëlle is er in alle soorten en maten te vinden. Exemplaren in popformaat van mij en Remberto kunnen we nergens vinden. Ik stel nog voor om een actionman als papa te nemen maar Danielle wuift dat weg. Het idee om aan de hand van poppen de begrippen papa, mama en zoontje uit te leggen laten we varen.
Dat varen sluit goed aan bij het effect van de regen van vandaag. Complete blokken staan onder water. Mensen staan lachend te kijken hoe de motoren voort ploeteren of blijven steken in een halve meter water.
Onze laatste dag alleen eindigt vroeg. Als Daniëlle al slaapt heb ik nog hele verhalen tegen Remberto. Nog éééén nachtje slapen. Morgen zullen die zenuwen toch wel weg zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten