Op naar Trinidad, 9 januari 2011

Het is vandaag zondag 9 januari. Gepakt en al zitten we te wachten op Pepe. Wij zitten in onze spijkerbroek, Peak winterflees jasje bij de hand. Niet dat het met dertig graden koud is. Maar deze reis wordt beheerst door het gewicht van de bagage. En alles dat je aan hebt is geen bagage, duuuus….. Pepe gaat ons naar het vliegveld brengen. Wij hebben Inés gisteravond ontmoet en zei vertelde ons dat we niet te veel vliegtuig moesten verwachten. Zolang het geen Cubaanse Toepoelef is vinden wij het prima.

Pepe is er niet maar een vriendelijke oude man haalt ons op. Na een korte rit worden we afgezet op het vliegveld. Twee vingers in de lucht blijkt dertig Bolivianos te betekenen.

De laatste tien meter naar de balie worden we gekruiert door een klein ventje. Hij heeft de bal even de bal gelaten en komt vrolijk vol verwachting aangerend. Onze taxi chauffeur bezorgt hem een klant door onze koffers op zijn kar te gooien.

Bij de balie blijkt dat we maar 40 kilo bagage mogen meenemen. Uiteindelijk hebben we 26 kilo over bagage. Door het gebakkelei over de bagage vergeet ik bijna de kleine knaap te tippen. Ik vraag hem hoeveel het is. Verlegen zegt hij eerst dat hij het niet weet, daarna uno, na strak onderhandelen maken we het af op drie Bolivianos. Blijkbaar een goede buit want trots laat hij het zijn vriendje zien.

We hebben de laatste tijd email contact met Ghyte en Dennis uit Nederland. Zij zijn in de laatste fase van hun tweede adoptie procedure. Met het vliegtuig waarmee zij naar Santa Cruz komen vliegen wij naar Trinidad. Zelf zullen ze het misschien niet beseffen maar tot nu toe hebben wij al veel steun aan hen gehad.

We zien de stralende ouders uit de gate komen. Het doet ons goed om ze even in het echt te ontmoeten. Hun Raf heeft geslapen in het vliegtuig en hangt met beide armpjes om de nek bij Dennis. Met het vliegtuig is nog een stel Nederlanders meegekomen. Ook zij gaan naar Santa Cruz om de laatste formele zaken te regelen. We krijgen steeds meer informatie over Trinidad en het tehuis Hogar.

Het vliegtuig is geen Toepoelef. Wel een heel stuk kleiner, zelfs ik kan niet rechtop staan. De vlucht is redelijk geriefelijk want Daan heeft haar ogen dicht aan de andere kant van het gangpad. In ieder geval komt er geen rook uit de cockpit dus we wanen ons veilig.

Plotseling klappen mijn hoofd en laptop tegen het plafond van het vliegtuig. Iedereen schrikt, Daan’s ogen zijn weer wagenwijd open. Haar boek is door de lucht gevlogen, ik ben in het bezit van de telefoon van de man vier stoelen voor me. De man achter mij stopt pas met bidden als we weer op de grond staan.

Maria Rene, en haar zoontje Adrian, brengen ons naar het hotel. Onderweg praten we wat. Dat wil zeggen Adrian praat honderduit.