Vannacht is het weer laat geworden dus we worden lastig wakker. De nachten zijn of heel warm door het klimaat of koud door de airco. Het bed is hard en onze hoofden zitten vol.
Voor het we gaan ontbijten, sturen we een sms naar Frank (18+) en Rosa (acht alweer?)om hen te feliciteren met het verjaren. Rosa antwoord, gelukkig is ze blij met haar Kadootje. Jammer dat we haar verjaardag missen. Frank en Esther antwoorden vanuit Oostenrijk.
In Hogar belanden we weer in het leslokaal. Puzzelen en legoën. Het schuifslot van de deur aan de buitenkant gaat open. Wij verwachten een tante om de twee vriendjes te verwijderen. Eén van de overige bewoonsters, een tiener, komt binnen. Wij denken om mee te spelen, ze schuift ook aan bij het domino spel, maar dan volgen er meerdere meiden. Als ook een lerares binnenkomt, vertrekken wij.
Veel les wordt er echter niet gegeven, het ongedierte dienst komt ook hier langs. Iedereen wordt het gebouw uitgejaagd. Vanuit alle gebouwen verzamelen de kinderen onder een overkapping voor een ander gebouw.
Het apparaat waarmee gespoten wordt maakt een verschrikkelijk bedreigend lawaai. Remberto en de andere kleintjes zijn er erg bang voor. Om de sfeer te verhogen komen de mannen schreeuwend en wild gebarend met hun apparaat achter de kinderen aan. Wij vluchten met de kudde mee naar de andere kant van het speelveld,
De spuiter getooid met gasmasker maakt er flink werk van. De rook komt door alle kieren, ramen en daken van de gebouwen weer naar buiten. Als het de spuiter te warm wordt, spuit hij verder zonder masker.
Remberto zoekt bescherming en gelukkig zoekt hij die ook bij ons. We zitten samen op de grond en hij houdt onze hand vast. Wij vinden het stiekem wel gezellig. Als Remberto op mijn schoot gaat zitten denk ik terug aan gisteren. Ik ben even met Remberto alleen. Hij gaat voor me staan. Kijkt me aan met zijn lieve bruinen ogen, gezicht op; hou van mij, armpjes naar me op gestoken, “papa, mag ik vanavond met jullie mee naar het hotel?”. Mijn hart breekt, ik pak hem op, houdt hem stevig vast, zijn hoofd op mijn schouder. Ik veeg een traan weg.
Als de rust terugkeert rommelen en wandelen we wat. Hoogte punt is als papa achter Remberto en zijn grote vriend aan rent. Om het gebouw, door het gebouw en weer terug. Als je mama vasthoud ben je veilig voor papa. De tantes komen terug met de andere kinderen en blijven in de doorgang staan praten. We rennen er nog een paar keer tussendoor maar het voelt niet goed. Als ik de mannen vraag niet meer door het gebouw te rennen, crossen we buiten verder rond.
Het middag eten voor Remberto staat alweer klaar. We nemen ons mannetje nog even apart op een bed in een slaapzaal. We vertellen hem dat we vanavond met z’n drieën naar ons hotel gaan. Si, en weg is ie, opgetogen dat hij .... weer kan eten.
We kijken naar hem hoe hij een stoel regelt en begint te eten. Ik loop nog drie keer terug om hem een zoen te geven en dag te zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten