Siempre, donderdagmiddag 20 januari 2011



Remberto zit met zijn aapje op bed. Zwijgend inspecteert hij de kamer met zijn ogen. Kleding mama, kleding papa, kleding Remberto alles is er nog. De koelkast, tv check, waar is de afstandbediening? Zijn speelgoed bekijkt hij nauwkeuriger. Puzzel, blokken en kleurpotloden alles is er.

“Ik heb honger” doorbreekt hij zijn zwijgen. Goed man, ga je mee naar het restaurant beneden? Remberto trekt zijn ’nee, dat wil ik echt niet gezicht’ en schudt nee. Vlakbij het hotel is een hal waar meerdere mensen maaltijden aanbieden. Danielle zorgt voor onze hap. Ik blijf met Remberto op onze kamer. Alles is leuk. Bed op, bed af. Piep, piep, piep de airco gaat duizend keer aan, uit. Tjoekoe, tjoekoe, tjoekoeoe gaat zijn trein door de kamer.

Daniëlle komt hijgend binnen. Rustig wandelend en om ons heen kijkend leek het een stuk dichterbij. Om het eten niet koud te laten worden heeft Daan terug gerend. Remberto eet snel en gulzig. De Limonade gaat uiterst voorzichtig nippend, nipje voor nipje naar binnen. Maar wel in enorme hoeveelheden.

De airco aan, uit is blijven steken op uit. Om de warmte te ontvluchten gaan we zwemmen. Pap pah zwembroek aaaaan, we gaaaan. We horen beneden praten. We gaan langzamer en langzamer de trap af. Halverwege, waar de trap een draai naar links maakt, staan we stil. Hij buigt voorzichtig zijn hoofd om de hoek van de trap. Mensen! Hij draait zich naar me toe. Hij trekt weer zijn liever niet grimas en schudt nee. We lopen snel weer terug naar de kamer. Opgelucht sluit hij de kamerdeur.

Remberto wil toch graag naar buiten. Wij ook. Zullen we gaan lopen? Samen met papa? Aarzelend knikt hij ja. Dan durft hij het wel. Hand in hand gaan we op weg. Rechtsaf richting de stenen brug. De winkeltjes liggen vol met koopwaar. Shampoo, zeep, speelgoed, schoolspullen van alles. Elke uitstalling wordt aandachtig bekeken. Zwijgend. Onbewust wijst hij met zijn wijsvinger van alles aan. Bij een smalle, donkere doorgang strekt hij zijn vrije hand uit naar mama. Tussen mama en papa in gaat het nog beter. Mama lacht.

Het duurt even voor Remberto wil gaan slapen. Hij vertrouwt het nog niet. Moet ik niet terug? Voor de zekerheid zegt hij het zelf maar. "Ik wil naar Hogar". Het snijdt door ons hart. We vertellen Remberto dat hij bij ons blijft, siempre. Hij draait zich om en valt, met zijn nieuwe kleren aan, als een blok in slaap. Samen verkneukelen we ons. Hij is zooo lief.

Daniëlle volgt Remberto al snel. Ik blijf een poosje kijken en volg hun voorbeeld.