Een ongedwongen dagje Hogar, dinsdag 18 januari 2011

Wij vullen onze ochtend in Hogar met de waslijnen. Door de warmte en het aantal kleine kinderen moet er elke dag veel gewassen worden. Ook in Bolivia wordt de was opgehangen. Niet alles is anders dan in Nederland. Wel verschilt het type waslijn. Een briljante geest heeft bedacht dat het een goed idee is om de waslijnen te maken van ….. Prikkeldraad. Uiteraard op hoofd hoogte op te hangen. Nou jeuken mijn handen al als ik zo iets zie. Maar als ik met mijn oor aan de waslijn bungel is het tijd voor actie.

Gistermorgen is Danielle op pad gegaan voor touw. Als je het niet nodig hebt ligt er touw in elke winkel.  Wil je er tig meter van hebben, is het nergens te vinden. Daan maakt een zwerftocht door Trinidad. Langs Plaza Fatima, ons hotel, Mercado Pompeya nergens touw. Op het centrale plein komt Danielle Maria Rene en Patchi tegen. Gelukkig weten zij een adresje.

Vandaag knopen we er op los tot we een wasrek van touw hebben gespannen. Gade geslagen door de wasvrouwen, geholpen door de kinderen. Remberto en zijn vriendjes helpen door met het touw weg te rennen, er aan te trekken en het touw uit de knoop te halen (ahum).  Maar zijn vooral druk met de gekleurde wasknijpers. In het haar, aan het oor, broek, T-shirt of gewoon allemaal aan elkaar. Zelfs het helpen met het ophangen van de was wordt leuk.

De vel gekleurde knijpers trekken ook de aandacht van de meiden. Natuurlijk is het praktisch, maar vooral als sieraard bewijzen ze hun  nut. Één waagt het er op en vraagt Danielle; “deze kleuren heel leuk bij mijn shirt, mag ik die hebben”. De andere meiden volgen en de helft van de knijpers gaat naar de meiden.

 ’s Middags speelt Danielle voetbal. Schieten, koppen en overspelen en met de tweeling meisjes overgooien.  Naar mij, naar mij. Als Remberto de bal niet kan pakken gaat hij aan de kant zitten mokken. De rest heeft zoveel plezier met mama dat het moeilijk is te blijven mokken. Zeker als papa bij hem komt zitten. Aqui, aqui, hier? Hij wijst op mijn schouders. Papa is een vliegtuig en we vliegen door de gang. Vrooeem naar links, vrooeem naar recht. Papa, papa aan de deur gang hangen! Ik hang hem met twee handen aan het deur kozijn. Als hij het niet meer volhoud valt hij naar beneden, Ik vang hem op. Otro ma(s), Hij houdt het steeds korter vol. En weer vliegtuigen we door de gang.

Remberto is heel goed in schooiere. De kokkinnen zijn een gerechtje aan het maken. Hij hoort het gestamp van een levens grote houten vijzelde(?) en gaat er op af. Een hapje, nog een hapje, nog een eentje voor de andere. Wij kijken hoe hij bezig is. 

De vrouwen en de meiden betrekken ons erbij. Eén voor één krijgen we de stamper in de hand gedrukt. Een tijdje stampen we het mengsel van banaan met gezout vlees. Op elk klaar gezet plastic bord wordt een kommetje van het gerecht gelegd. Wij krijgen ook maar zijn er niet weg van. Remberto krijgt er gelukkig geen genoeg van en samen met zijn vriendje eet hij ons bord leeg. Dan is plotseling iedereen weg. Pas bij de hoofd uitgang vinden we ze terug. Daar blijkt dat alle borden worden verkocht. Een bakje koffie met veel suiker  en een bordje eten voor 2,5 Bolivianos. Het is dan ook snel uitverkocht.

Als het avondeten nadert wil Remberto weer douchen. We lopen langs de wasbakken buiten en hup daar gaan de kleren uit. Niks douchen hij gaat in de gootsteen. Ik stop de stop erin en al vrijsnel zit de bak vol. Shampoo! Ik was zijn haar. Hij vouwt zich dubbel en spoelt het voorover af onder de kraan. Kop onder water en weer boven je hoofd hard heen en weer schudden. We lachen om de meiden die gillend langslopen. Zijn slipper is een krokodil. Graaah, bang trek ik mijn hand weg.

Voor we afscheid nemen kleden we hem aan.  Mama zoekt de kleren uit maar papa moet ze aandoen. De slimmerd wil alleen aankleden als er een snoepje tegen ovenstaat. Twee. Als we nee zeggen valt hij lachend achterover op bed. Va. Dan kleed ik me niet aan.

Vlak voor het eten zitten alle kleintjes buiten op een bankje. Er wordt veel en keihard gezongen en het is heel erg gezellig. Als iedereen aan tafel gaat nemen we weer afscheid met zoenen.