Plons, donderdag 27 januari 2011

Plons. Remberto is het water in gesprongen en gaat kopje onder. Het water spettert alle kanten op. De andere kinderen wenden hun gezicht even af. Weer boven gekomen wrijft hij het water uit zijn gezicht en hapt naar adem. Triomfantelijk kijkt hij of wij het wel hebben gezien. Bianca waadt naar hem toe. Maar Remberto is alweer onderweg voor een nieuwe sprong. 

Eerder heeft Daniëlle met Remberto in het zwembad gespeeld. Vanaf de kant geeft Remberto mama aanwijzingen. Mama verder weheg. Als de juiste afstand is bepaald waagt Remberto het erop. Hij springt het diepe in, waar mama hem opvangt. Zijn armen omhelzen mama’s nek, hij is veilig. Mama kijkt opgelucht en gelukkig naar papa. Heerlijk hoe ze elkaar knuffelen. Remberto rukt zich los voor een volgende sprong.

Met Remberto om haar hals loopt mama weer naar het ondiepe. Remberto blijft op haar gestrekte armen drijven. Ze leert hem zwemmen. “Kijk Remberto, zwemmen, zwemmen”, zegt mama. Remberto doet zijn best de zwembewegingen na te doen. “Zwemmen, zwemmen”, herhaalt hij in het Nederlands. Zwemmen”. Mama is trots op zijn pogingen. Vertedert kijkt ze hoe hij zelf rondt ploetert.

“Hoe oud bent u” vraagt Bianca mij. Vijfentwintig, jok ik een paar jaartjes. Haar vriendinnetje twijjfelt en wijst op mijn inhammen. Vijfendertig dan, probeer ik. Acht, roept Remberto, vol overtuiging. Ja Acht, acht, roepen we samen. Bianca vraagt door.” Uhh, ooouud”, roept Bianca als ik mijn leeftijd verraad. “ooouud”, waarop ik genoodzaakt ben haar kopje onder te duwen. De andere volgen om de beurt.

Bianca wil wel eens weten hoe dat nou zit. Is Remberto echt jullie zoon? Want hij is toch bruin? En ze trekt met haar duim en wijsvinger het vel van haar arm omhoog. En in Nederland, gaat Remberto dan Engels praten? Nederlands, herhaalt ze verbaast. Maar hoe klinkt Nederlands dan? Ze lachen en doen het rara geluid na.

De hele middag in het zwembad heeft Remberto behoorlijk uitgeput. Bij het eten vallen zijn oogjes al een beetje dicht. Wij delen met ons drieën Piqué macho. Patat, vlees, ei en groenten gestapeld, best lekker maar een beetje gekruid. Remberto houdt het bij het vlees. Als zijn vlees op is vraagt hij om meer. Nee, eerst twee patatjes, dan weer vleesproberen we. Gelukkig werkt dat nu nog. Pikante, mama. Pikante, papa, herhaalt hij met een vies gezicht. Als hij klaar is met eten staat hij op en pakt mijn hand. “Kom papa, vamos”.

Na het tanden poetsen en in pyjama mag hij nog vijf minuutjes tv kijken. Als hij moet gaan slapen stapt hij weer uit bed en pakt, uitdagend, de telefoon. Remberto, klink ik waarschuwend. Net op tijd ligt hij weer in zijn bed. Plotseling staat hij op, loopt naar zijn slippers en wil de deur uitlopen. Wat ga je doen ventje? Mijn kleren hangen nog aan de waslijn bij het zwembad. Leuk geprobeerd jongen, hup het bed weer in.

Remberto is heel erg moe maar heeft nog een zetje nodig om in slaap te vallen. Het was een hele leuke, gezellige dag. Voor Remberto is dat een moeilijk gevoel. Het voelt als verraadt aan zijn oude opvoeders, de tantes van Hogar. En wat als het allemaal voorbij is en papa en mama hem weer wegdoen? Om zichzelf te beschermen tegen zo’n teleurstelling moet de dag weer een beetje verpest worden. Als papa en mama boos op hem zijn. En hij boos op papa en mama. Is de teleurstelling niet zo groot.

Met mijn boze stem roep ik streng; “en nu in bed blijven liggen”. Ik houd hem lichtjes op bed gekluisterd. Het is voor Remberto voldoende. “Va”, roept hij boos en hij draait zich van mij af. Zijn gezicht verstopt hij. Huilend roept hij ”Tjatiti, Tjatiiiitiii.” Na twintig seconde wordt het stil. Binnen een minuut slaapt onze lieverd.

Heel vals hebben wij het tafereeltje op video vastgelegd, voor later.