Onze eerste dag met Remberto, 11 januari 2011

In Hogar zijn wij nu de papa en mama van Remberto. Wij mogen tot een uur of twaalf bij Remberto blijven. Remberto rent, het zal niet de laatste keer blijken, terug naar de eetzaal. Hij zat net lekker te eten toen die twee rare vogels binnen kwamen. Eerst af eten en met alle andere kinderen aan tafel is het een mooi moment om zijn nieuwe aanwinst te showen. Ons dus.

Het is me behalve de rijst niet helemaal duidelijk wat er op het bord ligt maar Remberto eet het met smaak op. Wel afgeleidt door Papa en mama met hun grote camera. Als de kinderen bedenken dat ook zij fotografen zijn, zijn we onze camera voorlopig kwijt. Vooral het direct terug kijken is erg leuk.

Remberto heeft het duidelijk naar zijn zin en zoekt constant contact met ons. Het is heerlijk om hem in mijn armen te nemen.

Als we afscheid nemen vertellen we hem dat we ’s middags weer terug komen. We krijgen zoenen en knuffels en gaan met een goed gevoel (understatement) weg.

 Als we ‘s middags terugkomen zit Remberto aan een grote lange, maar lage, tafel te tekenen. Hoewel we met Ghyte en Dennis hebben gesproken is het niet helemaal duidelijk wat er van ons verwacht wordt. Daniëlle en ik schuiven bij Remberto aan. Remberto zwijgt maar wilt wel voorzichtig contact. We tekenen, kleuren, plakken op hoog niveau mee. Vrij snel ontdooit Remberto weer en begint te praten en wilt constant onze volledige aandacht.

Het advies om de eerste dag ook aandacht te besteden aan de andere kinderen wordt echter duidelijk niet gedeeld door de begeleiding. Omdat wij immers geen Spaans spreken praten ze vrij uit.

Spontaan besluiten wij om lekker met z’n drieën te verkassen naar het schoollokaal. Gelukkig wil Remberto veel contact. Tussen alle spelletjes en gesprekjes, knuffelen en zoenen we wat af.

Voor Remberto zijn wij groot en papa sterk. Remberto is onder de indruk van papa’s spierballen en het gefascineerd door het haar van mama. Voorzichtig streelt hij door het haar van Daniëlle en aait over haar wangen. Samen trekken we de omvang van onze handen over. Keer op keer kijkt Remberto of zijn hand in die van papa of mama past.

Wij krijgen bezoek van de sociaal werkster. Zij moet voor de rechter een rapport schrijven of wij wel geschikt zijn als ouders. Remberto moet nu de aandacht delen en is daar niet van gediend. Hij besluit dat het een briljant idee is om op de muur te gaan tekenen. Ja, not. Ik maak hem vriendelijk duidelijk dat dat niet de bedoeling is en laat hem de doppen op de stiften doen. Het duurt even voordat Remberto besluit dat het wel mag. Voordat hij de daad bij het idee voegt, pakken we zijn stiften af en ik zet hem op de stoel van een lessenaar. Daar is hij duidelijk niet van gediend. Meneer is boos. Hij verdwijnt onder de tafel en gaat daar zitten mokken. Ik moet hem nageven dat hij dat lang kan volhouden. Zeker als iedereen zich ermee bemoeit. De een na de ander probeert hem onder de tafel weg te krijgen. Uit eindelijk vragen wij de mensen samen met ons weg te gaan. Dat is gelukkig ook niet de bedoeling. Voor wij weer weg moeten komt hij weer te voorschijn. Ik til hem naar de hal waar Remberto besluit nog even te blijven mokken. Als we echt weggaan is het alweer bijna goed. Al kan er geen zoen vanaf. Wel mogen wij hem een zoen geven.

De mensen die Remberto kennen vinden het een mannetje met een karakter. Zeg maar een baasje met een willetje, een commandor. Dat lijkt mij een prima match.