1000 keer mooier

Het is ergens in december, vorig jaar. De Dijk geeft voor mijn gevoel het beste concert sinds jaren. Onze aanstaande reis naar Remberto speelt zeker mee. Maar wie ik het ook vraag, het wordt beaamd. Tanya en Ineke vragen Daan en mij om ons even los te rukken van Huub cs. “Voor Remberto”, krijgen we een T-shirt, maatje klein, kado voor onze zoon.

We staan in een verder bijna lege kroeg. Verlegen omklemt hij mijn been. In een hoek staat er naast een drumstel nog een aantal andere muziekinstrumenten. We schuifelen ietsjes dichterbij. Ik tik met mijn vinger tegen het metaal. Teling, hoor je. Remberto kijkt naar me op. Op zijn gezicht zijn, nog een keertje grimas. Teling, klinkt het weer. “Wil jij ook” vraag ik. Hij verschuilt zich wat meer achter mijn been. Ja, knikt hij. Ik pak hem op. Veilig in mijn armen durft hij het wel aan. Teling. Héél zachtjes tikt hij er tegen aan. “Doe dat nog maar een keer” zeg ik. Teling, hoor je nu duidelijk. Hij glimlacht verrukt. Teling.

Remberto heeft ons rechtstreeks naar de elektrische auto’s geleidt. ”Die hele grote?” proberen we. Nee, schudt hij met zijn hoofd. Zijn wijsvinger wijst zijn favoriete motorfiets aan. De eigenaar komt al aangelopen om hem op weg te helpen. Ik gebaar hem dat het niet hoeft. “Klim er maar op” zegt mama. Als hij zit schakelt hij de motor zelf aan. We gaan hier rechts, gebaart hij en gooit zijn stuur om. Verdwenen is het ventje dat stokstijf op zijn motortje zat. Hij straalt, stoer gaat hij recht op staan. Kijken jullie wel?

Een stukje verder op Plaza Fatima staat een plastic paard voor een doek opgesteld. Het paard is gezadeld, er ligt een cowboy hoed voor de berijder klaar. Remberto heeft ons al op het paard gewezen. Vlak bij het paard staat Remberto stil. Hier is het dichtbij genoeg, geeft hij aan. Wil je er niet op zitten? Nee. Ik klop op het paard. Voorzichtig doet Remberto hetzelfde. Nog niet zeker dat het geen echt beest is steekt hij een vinger in het oog van het paard. Ok, het is niet echt. Toch kunnen we hem niet overhalen. Hij strekt zijn armen omhoog naar me uit. Ik til hem op en bied hem de veiligheid die hij even nodig heeft. We lopen verder, zijn gezicht stevig in mijn nek verborgen.

Het zijn niet de gebeurtenissen die de voorkant van een krant halen. Maar het is fantastisch om de ontdekkingen van Remberto van zo dichtbij mee te beleven. Hem te begeleiden in zijn ontwikkeling. Zijn plezier te zien. En te zien hoe dapper hij zich in zijn nieuwe leven staande houdt. Misschien is het stiekem nog wel mooier de veilige haven te zijn als het hem toch even te veel wordt.

Het is nog maar achttien dagen geleden dat wij met Remberto het terrein van Hogar afliepen. Het Hogar waar hij bijna zijn gehele leven heeft gewoond. Een stukje wereld niet veel groter dan een voetbalveld. Zijn wereld….

Remberto haalt het shirt uit de kast en trekt het aan. In witte letters staat er op het zwart:

Ik heb een heel andere wereld in mijn hoofd

Een heel andere wereld

Duizend keer mooier…..

De Dijk