Gaan we nou nog naar Santa Cruz?

Vreemd genoeg hebben wij na de audiëntie van afgelopen woensdag niets meer van onze Moskoviets gehoord. Het eerste teken van leven is het briefje, van vrijdag, met de mededeling dat ze de 22^ste of 23^ste weer terug is.

Mama en mijn ventje slapen. Ik zit nog even achter de computer. In de rechter beneden hoek van mijn HP mini zie ik de datum staan, 9 februari. Dan pas realiseer ik me dat onze procedure bijna twee weken in de wacht wordt gezet. Voor het eerst sinds jaaaaaaren lig ik die nacht wakker.

Het begint al groen te worden

Ik vraag het meisje aan de balie vriendelijk of het zwembad weer eens schoon gemaakt kan worden.”Het water is goed” zegt ze tot mijn verbazing. “Hebt u dan een glas voor mij” vraag ik haar vriendelijk. Ze voelt kennelijk nattigheid. “Waarom?” vraagt ze enigszins onzeker naar de reden. “Ik wil u een slokje van het water aanbieden.” Verbijsterd bedankt ze ervoor. Ik zie haar gruwen bij het idee. Dat water met al die beestjes, brrrr. “Mijn zoon drinkt daar bij het zwemmen dus wel van” antwoord ik gemaakt vriendelijk.

Ze belooft maar weer eens dat het zwembad manana weer wordt schoon gemaakt. Ik dacht te weten dat manana in het Spaans iets als morgen betekend. Bij Hotel Jacaranda suite betekent het al dagen; ‘ga toch weg joh, wat kan ons onze (enige) klanten nou schelen’.

Bij het ontbijt zie ik dat het zwembad groener is dan het kunstgras bij GeuzenMiddenmeer. Ik informeer maar weer eens naar het schoonmaken van het zwembad. Het “manana” doet mijn humeur na een nachtje zonder slaap geen goed.

Tijdens het ontbijt twijfelen we lang of we er een telefoontje aan zullen wagen. “Probeer wel vriendelijk te blijven” geeft Daniëlle mee.

Ik neem het advies van Daniëlle ter harte. “Hoi Maria Rene” start ik de gebruikelijke uitwisseling van beleefdheden. “Met ons gaat het ook prima” beantwoord ik haar vraag hoe het gaat. “Ik vroeg me alleen af waarom er nu niets meer gebeurd”. Maria Rene legt me uit dat het drie dagen duurt voor de rechter onze documenten kan bevestigen. Woensdag, donderdag, vrijdag redeneer ik en het is nu zaterdag 12 februari. Kunnen we maandag met volle moed weer verder, toch?

 Vriendelijk vraag ik Maria Rene waarom ze pas 22 of 23 februari terugkeert naar Trinidad terwijl we, volgens mij, gewoon met de procedure verder kunnen. In het Spaans komen we er niet uit. Pachi, haar man, spreekt Engels en neemt het gesprek over. Op het moment dat hij ons uitnodigt ‘lekker twee weekjes voor vakantie naar Santa Cruz te komen’ besef ik dat ik moet ophangen. “We hebben er al vijfendertig dagen Trinidad opzitten en misschien nog wel dertig vakantie dagen voor de boeg” dank ik hem vriendelijk voor zijn aanbod ons verblijf met twee weken onnodig te verlengen.

 “Ja hoor, stuur maar” antwoord Pachi op mijn vraag of ik, via zijn mailadres, over het vervolg van de procedure in Trinidad een mailtje mag sturen. Het lucht mij in ieder geval even op als ik het mailtje heb verstuurd.

Nu nog van het kunstgras een zwembad maken.