Eerder…:
Hhmmm….. Remberto traineert de boel. We willen even het hotel uit. Hij wil bepalen of en wanneer.
We moeten nog het hotel betalen en besluiten dat samen beneden te gaan doen. Om aan te geven dat we weg gaan (niet echt natuurlijk) trekken we onze schoenen aan. We verlaten de kamer maar doen de deur niet dicht. Nog voor we bij de trap zijn begint Remberto huilen. Nu niet uit boosheid maar uit wanhoop. Snel lopen we terug. Ik pak hem op en samen troosten wij hem. Hij slaat zijn armen stevig om mij heen. Zijn huilen stopt direct.
Het zijn de momenten dat ik wilde dat ons Spaans veel beter was. Papa en mama blijven altijd bij je jongen. We nemen hem mee naar beneden, en betalen het hotel. Buiten het hotel wil hij mij nog steeds niet loslaten. We lopen een paar straten verder. Mama gaat opzoek naar een tosti apparaat, wij nemen plaats op een bankje bij de droogstaande rivier. Langzaam krijgt hij er weer vertrouwen in.
En ziet hij daar geen vriezer voor ijsjes staan? Papa, papa?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten