Peluqueria, maandag 14 februari 2011.

“Peluqueria manana” herhaalt onze hippie al een paar dagen. Waarna hij ons plechtig belooft morgen wel naar de kapper te willen.

We kiezen voor de kapper die papa al een keer eerder heeft geknipt. Remberto aarzelt. ”Misschien toch maar morgen?”, probeert hij. Papa duwt hem als antwoord naar binnen. De kapper legt een plank op de leuningen van de stoel zodat Remberto hoger komt te zitten. Ik til Remberto er op.“Gaat het goed” vraag ik aan mijn tot het uiterste gespannen mannetje.

Zonder een enkele beweging staart hij stuurs naar zichzelf in de spiegel. Dankbaar aanvaard hij mijn hand. Nauwgezet gadegeslagen gaat de kapper aan de slag. Het is nog wel reuze spannend maar het doet ook geen pijn. Eigenlijk is het wel lekker dat gefrutsel aan zijn hoofd. Het lukt Remberto zich een beetje te ontspannen. Zie ik daar een zuinig glimlachje?

Het scheermes, de grote schaar en andere hulpmiddelen worden opgeborgen. Met de kam en een klein schaartje begint de man aan een mooie scheiding. ”Euh meneer, hola vriend” klinkt het uit twee monden, “doe dat maar niet”.

“Guapo” zegt mama. Remberto kijkt trots in de spiegel. Ik til hem uit de stoel. “Papa” houdt hij mij aan de afspraak. Eerst Remberto een knipbeurt en dan papa. Een heel klein stukje zeg ik de kapper. Onverstoorbaar pakt de man de tondeuse en gaat flink hij aan de slag. Het was dan ook al weer een paar dagen geleden dat papa naar de kapper ging.

Remberto komt vanuit de badkamer aangelopen. “Papa kijk eens” wijst hij trots naar zijn pony, in zijn hand een nagelschaartje”.