Remberto nipt van zijn ananassap. Ons tafeltje staat naast het zwembad in hotel Campanario. Het zwembad is erg klein en waarschijnlijk vooral bedoeld als entourage.
We wachten op Daniëlle en de twee dames. Afgelopen donderdag hebben we van Marie Rene gehoord dat we vandaag het gesprek met de sociologe en maatschappelijk werkster hebben. Marie Rene en Pachi, onze advocaat en haar man, blijven in Santa Cruz. Blijkbaar acht men ons in staat om onszelf ook in het Spaans te redden. Het gaat vandaag over Remberto, ons met Remberto en de toekomst van Remberto. Hiervan worden rapport voor de rechter gemaakt.
Daniëlle komt alleen met Carola binnen. De maatschappelijkwerkster blijkt verhindert. Voor Carola en Remberto bestel ik nog een jarra, kan, ananassap. Daniëlle en mezelf schenk ik koffie in. Ik heb het vertaal programma van internet al geopend. Daniëlle heeft Carola onderweg al uitgelegd dat we uitwijken naar Campanario omdat het internet in ons hotel het niet doet.
Verschrikt kijk ik naar Daniëlle. Vormen al die klanken echt een zin? Voorzichtig onderbreek ik Carola. “wil je alstublieft iets langzamer praten? Wij doen ons best maar spreken maar een beetje Spaans”. Carola lacht en herhaalt langzaam haar vraag.
“Remberto, kom eens hier op deze stoel tegenover mij zitten”. Remberto klimt op de stoel en Carola begint hem in een rap tempo vragen te stellen. Remberto voelt zich duidelijk niet op zijn gemak. Ik zie aan zijn houding en gezicht dat hij bij elk vraag hoopt het juiste antwoord te geven. Wij voelen ons heel erg buiten gesloten en wil hem het liefst bij ons nemen.
Verder verloopt het gesprek redelijk goed. Vooral Danielle is in vorm. In de gevallen dat we twijfelen of zeker willen zijn van de vraag, of ons antwoord, gebruiken we het vertaalprogramma op internet.
Carola sluit het imposante dossier van Remberto en bedankt ons voor het gesprek. Wij hebben er ook een goed gevoel over. Wel spreken af dat we alle vragen ook nog eens per mail beantwoorden.
Haar rapport moet uiterlijk donderdag drie februari bij de rechter zijn. De week daarop volgt dan weer een audiëntie bij de rechter. Vermoedelijk hangt dat ook af van de dag waarop Marie Rene weer vanuit Santa Cruz te voorschijn komt.
Een oudere vrouw schuifelt dichterbij. Ik kijk haar aan en groet haar vriendelijk. Ik bied de maatschappelijkwerkster een stoel en wat te drinken aan. Ik doe mijn best haar te horen laat staan te verstaan. Ze blijkt Daniëlle en Remberto op straat te hebben gekruist. Uiteindelijk begrijp ik dat ze wilt dat ik Jacaranda suite bel om te vragen of Danielle en Remberto weer terug komen.
Ik open ondertussen het vertaal programma weer. Toch wordt het er niet makkelijker op. Het programma herkent haar woorden niet. Ik probeer het nog om de woorden in en uit elkaar te halen maar de computer kan er geen chocola van maken.
Ik knap nog verder af als blijkt dat mevrouw zich ontzettend slecht heeft voorbereidt. Hoe heten jullie en jullie zoon? Hoe oud is hij? Uit welk tehuis komt hij? Waar komen jullie vandaan?
Gelukkig is Danielle er. Samen komen we een heel eind. En Daan blijft heel geduldig en vriendelijk. Ik verschuil me steeds meer achter de computer. Het gesprek over Zwitserland en de huizenruil laat ik aan me voorbij gaan.
 |
| Samen de schrijven we de antwoorden |
Al snel kijkt mevrouw een paar keer op haar horloge. De tijd blijkt te dringen want ze dankt ons vriendelijk voor het gesprek en vertrekt.
In het hotel staat de vrouw plotseling weer naast ons tafeltje. “venir, venir papa” vanuit het zwembad word ik weggeroepen. Daniëlle heeft een uiterst moeizaam gesprek met de maatschappelijkwerkster. Daniëlle belooft onze antwoorden zo snel mogelijk aan Carola door te geven. Waarop de vrouw weer vertrekt.
Wij gaan over tot de belangrijke zaken van het moment. Zwemmen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten