Permisio de viaje, dinsdag 22 februari 2011

”Hebben jullie nog met de directrice gesproken toen jullie de kleding voor Hogar brachten?" "Ja, kort” bevestigen we. “Heeft zij jullie toen over het keukenblad verteld?” “Nee” beantwoorden we kort.

O ja, of jullie die ook nog even willen vervangen.

Offerte maken

Ik laat de taxi stoppen waar we zo vaak zijn afgezet. Maria Rene is er al. Wanneer haar aannemer er is lopen we naar de keuken van Hogar. Daar word we hartelijk begroet door de keukenbrigade en de kinderen.

Ik laat het druk heen en weer gepraat lekker langs me heen gaan. Pas als de aannemer de offerte klaar heeft bemoei ik me er weer mee. “En misschien twee gootstenen” opper ik. We nemen de offerte samen verder door. Ik vind het te duur, hij te goedkoop. Wanneer ik tevreden ben leg ik het geld op tafel, hand erop, wegwezen terug naar het hotel.

Nee dus. Zo werkt het hier niet. Het materiaal wordt in twee delen gesplitst. Het deel dat de aannemer haalt, betaal ik vooruit. De rest van het materiaal regelt de opdrachtgever. Het salaris voor de aannemer geef ik af aan Hogar, voor als hij klaar is. “Zo is alles dus goed geregeld” vraag ik hoopvol. “Jullie regelen de rest” en wij krijgen nog foto’s opgestuurd ook? “Prachtig, vamos.”



Net zoals papa



Ja, vamos. Maar niet naar het hotel. Ik vind mezelf terug achterop een motortaxi. Een stalenblad met twee gootstenen in mijn hand. We hebben tegels uitgezocht, het cement afgeleverd. In twee uur zijn we Trinidad van hot naar her doorkruist, alleen nog het blad afleveren. Terug in het hotel laat Remberto vol trots de hangmat zien die hij samen met mama, voor op Bakkum, heeft gekocht.

“Het is nog niet te laat”, had Inés gezegd, in het kantoor van de rechter, bij de vierde audiëntie. Niet echt onder de indruk van ons cadeau aan de rechter.

Wij hebben veel aan deze rechter te danken. Niet alleen heeft hij het proces lekker vlot afgehandeld, Remberto past, dat vooral, echt goed bij ons.

Even tussendoor: het is de derde audiëntie, de rechter vraagt weer of wij nog wat te vertellen hebben. Inés dringt aan het vooral maar in het Engels te doen. Tot ieders verbazing wil ik het in het Spaans doen. Het zijn uiteraard allemaal lovende woorden. Iedereen zit vertedert, glimlachend toe te kijken. Totdat ik vertel dat Remberto een eigenwijs, arrogant jongen is. Ik zie iedereen een beetje verschrikt opkijken. Als ik vervolg dat wij dat ook zijn, zakken ze opgelucht terug in hun stoel.

Wij hebben geen afspraak, maar met behulp van Maria Rene kunnen we er even tussen door. “Nogmaals bedankt, en Remberto heeft nog een cadeau voor u.” Remberto geeft de rechter een hand en een prachtig origineel tenue, van Ajax uiteraard. Samen met de foto van Papa en Remberto in het Ajax shirt. “Ha, het is een heel tenue”, is de rechter oprecht blij met ons cadeau.

“Alsjeblieft, Remberto’s ID bewijs” overhandigt Maria Rene ons een stukje plastic ter grote van een creditcard. Remberto bekijkt zijn Boliviaans ID. “Dat ben ik” wijst hij naar zijn foto. Remberto Daniel Engelsma de Boorder, zoals hij nog in Bolivia heet.

Samen met Pachi zitten we rustig te wachten. Maria Rene is bezig met de permiso de viaje voor Remberto. Meer dan opdraven om vier documenten te ondertekenen hoeven we niet te doen. Gelukkig lijkt de wachtruimte in niets op die van de Transito. Er zijn rijen met, American Aid, stoelen, airco en zelfs een tv. Toch zijn we blij als we buiten staan en van Maria Rene de permiso de viaje voor Remberto overhandigd krijgen.

Met zoenen vieren we het afronden van de papierwinkel in Trinidad. “Ga, ga snel de tickets voor morgen naar Santa Cruz halen.” “Bel me als jullie er zijn”.

We bedanken Maria Rene en Pachi nogmaals en haasten ons naar het kantoor van Aerocon.