Ster restaurant, zondag 20 februari 2011

Chica

Daniëlle en Remberto moeten nog aanschuiven, dus zit ik nog even alleen aan de ontbijttafel. Hector, ziet me zitten en vraagt wat het wordt voor vanmorgen. “Wij willen graag geroosterd brood, heet water voor de thee, koude melk en jam” bestel ik een beetje hetzelfde als elke morgen.

“Alstublieft meneer” Hector zet de kan met theewater, warme melk, één glas naranja, en een schoteltje met twee geroosterde broodjes neer. “Verder nog iets?” Ja sukkel, denk ik. We logeren nu al veertig dagen in dit hotel. Elke dag ontbijten we met ons drieën, wat denk jezelf?

“Ja graag, koude melk, jam (voor Remberto meld ik er bij), nog wat geroosterd brood voor de andere en misschien ook naranja voor hen?” antwoord ik vriendelijk. Om borden om van te eten vraag ik al niet meer, we hebben immers al de schoteltjes van onze theekopjes. O ja, Remberto en uw vrouw nou weet ik het weer, ziet Hector het licht.

Tja, ik ben hotel Jacaranda Suite een beetje zat. Trouwens, ik ben heel Trinidad zat.

Het is rust bij Ajax – VVV. We willen even bij een ander hotel met zwembad gaan kijken. En voor na Ajax hebben we een skype afspraak met Monique, Jan en de grote neef van Remberto, Nick.

Normaal zwemwater, denk ik vergenoegd. We mogen een paar kamers van het hotel zien. Echt overtuigen doet het ons niet. Nadat we het hotel hebben bekeken hebben we nog tijd over. “Via die kant terug lopen?” wijst Daniëlle richting ‘weg van ons hotel’. Remberto is al op weg, dusss.

Achter een hoge muur zien we nog net de punten van rietendaken. Nieuwsgierig lopen we het terrein op. Er komen twee stevige mannen aangelopen. “Kunnen we u helpen? ” vraagt de een. “Is dit een restaurant of privé terrein” dekken we ons in tegen het zomaar binnen lopen. “Het is inderdaad een restaurant, vanmiddag hebben we live muziek” antwoord de ander uitnodigend.

Met de belofte vanmiddag terug te komen, draaien we ons opgelucht om. Een vrouw loopt ons achterna “Jullie kunnen beter reserveren, het wordt druk vandaag”zegt ze. Tuurlijk, denk ik, druk in Trinidad. Ze toon een lijst. Er staan werkelijk heel wat namen genoteerd. Dit zijn allemaal reserveringen laat ze trots zien.

“Zet ons er maar bij dan” zegt Daan zonder onze namen te noemen. Maar dan moeten we nu wel opschieten voor het skypen, richt ze zich tot mij. Voor ik met haar mee loop richt ik me tot de vrouw; “Sorry mag ik even zien onder welke naam je ons op de lijst hebt gezet” ben ik benieuwd. “Gringos?” Echt niet, streep ik gringos door. Pais Bajos noteer ik vrijblijvend.

Het is leuk om even met Jan en neef Nick te spreken. “Voetballen?” vraagt Remberto. Daniëlle skypt nog even verder, terwijl Remberto en Papa zich voor de camera uitsloven met de bal.

Het ziet er in ieder geval lekker uit, constateren we als we het terrein van het restaurant oplopen. Een stroom afhalers met bakken vol eten verlaat het terrein. We hoeven niets te bestellen. Na het bord met tomaat / ui salade wordt er een bord met een enorm stuk biefstuk neergezet. Ik kijk om me heen maar het is echt voor ons alleen.

“Mals vlees, perfect bereid, lekkerder vlees heb ik toch niet vaak gegeten” concludeert mama.

 Ster of niet, restaurant El Pacumuto Trinidad is de moeite van het omrijden waard.