Pasfoto, dinsdag 15 februari 2011

“Pap pah, ga nou daar staan” klaagt Remberto. Hij staat op de wenteltrap in de fotowinkel. Ik sta te wachten op de verkoper, die een uitgebreid gesprek met zijn vrienden heeft. ”Buenas tardes” probeer ik zijn aandacht te trekken. Met een vriendelijke glimlach knikt hij in mijn richting en vervolgt zijn gesprek.

Remberto loopt de trap af. “Papa aqui” zegt hij streng, op de plek waar ik moet gaan staan. Weer op de trap klinkt het waarschuwend, ”pap pah”.

Als ik eindelijk de verkoper heb gesproken geef ik hem zijn zin. “Eehn twhe dhu sphingen” met een grote sprong springt hij in mijn armen. “Otro veces”, nog een keer.

Voor we weg gingen hebben we op het balkon van het hotel een foto van Remberto en mij in een Ajax shirt gemaakt. Het shirt van Remberto is nog wat te groot, maar het is dan ook voor de rechter bedoeld. Naast een foto gaan we de rechter een origineel Ajax thuis tenue geven.

“Loop maar naar boven” zegt de fotograaf. Remberto mag eerst. Ik til hem op de kruk waarna de jongen zijn hoofd in de juiste houding zet. Remberto kijkt weer strak voor zich uit, er wordt immers een foto gemaakt, maar gelukkig hoeft hij voor zijn pasfoto niet te lachen.

Het is natuurlijk helemaal leuk, de eerste pasfoto’s van Remberto in ons bestaan. We grijpen het moment aan voor de eerste officiële gezins foto. De fotograaf haalt de wasknijpers van het rode doek los zodat we een andere achtergrond krijgen.”Gelukkig, rood vloekt bij mijn kleding” zegt Daan. Ik heb geen flauw idee waar het over gaat. Iets met kleuren of zo, begrijp ik.