Toda vida, woensdag 16 februari 2011

“Papa je moet tussen de hekjes doorlopen, daar is de ingang” wordt ik voor mijn overmoedig gedrag gecorrigeerd. “Sorry” antwoord ik, nadat in mijn haast over het vijftien centimeter hoge hekje ben gestapt. Op het pleintje staan verschillende dieren van beton. Wij staan bij een sabeltandtijger. Til mij er maar op papa, wordt mij met een paar klopjes op de rug van het beest duidelijk gemaakt.

We maken foto’s. Papa en Remberto op een beest, nog een keer papa en Remberto op een beest, nog een keer en nog een keer. Ok, mama mag ook met Remberto op de foto. Mama? Mama moeten we bij de stalletjes met sieraden weghalen. Eerst op de foto mama en dan pas ‘comprar, comprar, kopen, kopen, kopen’.

We wandelen wat rond omdat we nog even moeten wachten tot de chemicaliën in het zwembad zijn uitgewerkt. Eindelijk is het zwembad schoongemaakt. ”Piscina azul, papa kijk het water is blauw” klinkt het al de hele ochtend verheugd.

“No ojos rojos”, zegt de kleine man triomfantelijk zijn zwembrilletje afzettend. “No aqua” voegt hij er blij aan toe, omdat er geen water in zijn brilletje is gekomen.

Met een “Toda vida” zijn we,‘een, twee, drie springen’, het water in gesprongen. “Zwemmen” zeg ik en laat hem los. Remberto doet zijn hoofd onder water en trappelt weg. Even nog een keertje adem halen en hij is bij de kant.

 Het is een heerlijke warme dag. We mogen zelfs even van Remberto op een ligbedje van de zon genieten. Net lang genoeg om spijt te krijgen dat ik de mee genomen insmeerspullen niet heb gebruikt.

Kom papa we gaan weer het zwembad in, wordt ik weer in beweging gebracht. Ik sta op en Remberto staat direct voor me te springen. Zwembandjes om, brilletje op, klaar voor het aftellen.“Een, twee, drie, springen?” vraag ik onschuldig. Remberto springt al omhoog. “Ja” antwoordt hij enthousiast. Met Remberto op mijn arm loop ik naar de rand van het zwembad. Eerst samen en dan hand in hand het zwembad in springen, verteld hij alvast het programma.

Hij telt af in het Nederlands en bij ‘springen’ ga ik ook. “Toda vida” roepen Remberto weer. “Papa, tota vida, geen dia”. “Vi, vi, toda vida” Ik beloof beterschap.

“Toda vida”roepen we samen. Ik kom boven en schrik behoorlijk. Één van zijn zwembandjes drijft op het water. Gelukkig zie ik Remberto boven water, een beetje in paniek. Hij hapt naar lucht en met zijn kop onder water trappelt hij mijn richting op. Tot mijn opluchting lukt het hem om ook met éen zwembandje naar me toe te zwemmen. Als hij bijna bij me is doe ik een stapje terug. En nog één. Verbaast kijkt hij om zich heen. Uuh, ontsnapt er uit zijn van verbazing openstaande mond. Ben ik helemaal naar de andere kant gezwommen? Met één zwembandje. “Mama kijk”roept hij trots. “Toda vida” roept hij hard en trots als we hand in hand het water inspringen.

“Toda vida” jongen. “Toda vida”, op het leven.