 |
| Geboorte register |
Alleen ’s morgens kan het hele proces in gang gezet worden en het is nu al bijna half elf. Pachi heeft bij het kantoor van de geboorteakte gewerkt en gebruikt zijn relaties. “Sorry, mag er even bij?” duwt hij de man vooraan de rij opzij. Zijn hoofd verdwijnt door het loket. Even later gaat er een ander loket open, Maria Rene en Pachi regelen dat we direct aan de beurt zijn. We tekenen weer een aantal formulieren, nog even Remberto aan het personeel laten zien, “ja, het is een geweldig kereltje, dank u” en op naar het kantoor voor de Transito.
Alleen ’s morgens kan het hele proces in gang gezet worden en het is nu al bijna half elf. Pachi heeft bij het kantoor van de geboorteakte gewerkt en gebruikt zijn relaties. “Sorry, mag er even bij?” duwt hij de man vooraan de rij opzij. Zijn hoofd verdwijnt door het loket. Even later gaat er een ander loket open, Maria Rene en Pachi regelen dat we direct aan de beurt zijn. We tekenen weer een aantal formulieren, nog even Remberto aan het personeel laten zien, “ja, het is een geweldig kereltje, dank u” en op naar het kantoor voor de Transito.
 |
| Geboorte Akte |
In een ruimte staan een aantal tafels met daarop een computer en daar achter een belangrijk uniform. Dit is het territorium van de politie. We staan in de eerste rij. Het gaat langzaam maar we komen aan de beurt. Het gesprek tussen Maria Rene en de officier gaat niet zo soepel. Maria Rene pakt de papieren uit de handen van het uniform en loopt naar het kantoor van de directeur. Een duw hier, een ‘sorry’ daar later wurmt ze zich naar binnen. De directeur moet een stempel zetten dat de procedure mag starten, legt Pachi uit.
Subtiel legt ze het formulier weer boven op de stapel van de man die ons wegstuurde. Het is ons volstrekt onduidelijk wat er gaat gebeuren en in welke volgorde. “Dat weten de uniformen hier ook niet, legt Pachi ons uit. Er is een nieuwe directeur van Transito en die heeft alles weer verandert.
 |
| Niet met je vingers |
We worden uit de rij geplukt en naar het hok voor een foto en vinger afdrukken gestuurd. Eindelijk aan de beurt worden we net zo vrolijk weer weggestuurd. “Er ontbreken stempels, zonder stempels kunnen wij geen foto maken.” We sluiten weer aan bij de rij waar wij uit moesten. “Ga maar zitten, ik let wel op of we aan de beurt zijn” wijst Maria Rene naar een paar lege plekjes op een bankje.
Maria Rene spreekt iedereen, in politie uniform, aan. Stormt het kantoor van de directeur weer binnen en probeert alles om het sneller te laten verlopen. “Kom, kom, kom, we zijn aan de beurt” roept ze ons. Wij doen braaf wat er gevraagd wordt en gaan weer zitten. Wachten.
“U moet om half drie weer terug komen” boort een uniform Maria Rene’s hoop, het voor de middag pauze af te ronden, de grond in.
 |
| Pasfoto ID Bolivia |
We zijn er om half drie maar moeten nog even wachten op Maria Rene. Voor het Transito staat een tafeltje van een verkoopster van telefoonkaarten. Remberto zit op de hoge kruk. “Bestelt u maar, koffie, water?” “Cinco Bolivianos, por favor” zijn we weer in café Remberto. “Heeft u ook telefoonkaarten?” vraagt een man twijfelend aan Remberto. Remberto weet de boel leuk te verkopen, maar is hij niet wat jong meneer? Wij moeten lachen, waarop de man afdruipt. “Mag ik weer, ik moet hier werken” maakt de echte verkoopster een einde aan café Remberto.
We moeten weer wachten, snel handelen als we een stapje kunnen zetten, en weer wachten. Het enige verschil met vanmorgen is dat we ons laptopje hebben gehaald waarop Remberto een Disney film kijkt.
“Klaar” zegt Maria Rene, opgelucht dat het erop zit. Morgen om drie uur kunnen we het Transito bewijs op halen.
Voor we gaan slapen sturen we Maria Rene en Pachi een email. Onze waardering en bewondering (vooral voor Maria Rene) voor wat er vandaag voor elkaar is gekregen.
Zeg Daan, hoorde ik Maria Rene nou zeggen dat we morgen al naar Santa Cruz kunnen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten