Vierde audiëntie, woensdag 9 februari 2011

(1)

De officiële papieren worden voorgelezen. Ik zie enige onrust bij Maria Rene. Ze steekt voorzichtig haar hand op. Halverwege laat ze haar hand weer zakken, het is blijkbaar niet gepast het voorlezen te onderbreken.

De rechter geeft Pachi aan dat wat is voorgelezen aan ons te vertalen. Dit is het moment waarop Marie Rene alsnog vraagt het paspoortnummer van mij nogmaals voor te lezen. Dan blijkt het paspoortnummer in het documenten dat van mijn oude paspoort te zijn. Het paspoort dat in 2008 is vervangen. Toch vreemd, daarna hebben wij nog tweemaal alles moeten inleveren.

Er ontstaat een hele discussie. Ik informeer bij Pachi of dit een probleem is. Hij meldt vriendelijk van niet. Waarna de discussie nog vijf minuten, buiten ons om, doorgaat. Uiteindelijk blijkt het om de verschillende mogelijkheden te gaan die de rechter heeft in het vervolg van onze procedure. Misschien kan hij het weer iets makkelijker voor ons maken. Al met al schiet de vertaling van de officiële papieren er bij in.

De handtekeningen worden gezet. Felicitaties uitgewisseld, kadootjes gegeven en foto’s gemaakt. Voorzichtig vraagt Inéz of we nog een extra kado voor de rechter hebben. Nee, antwoorden wij enigszins verrast. Inéz is duidelijk niet erg blij met ons antwoord. Het is toch wel gepast de rechter een echt kado uit Nederland te geven. En dan niet ons stukje namaak Delfts blauw (daarnaast wel een hele leuke foto van ons drie).

Het geeft ons een behoorlijk ongemakkelijk, beschaamd gevoel. Waardoor ik met een katterig gevoel blijf zitten.

We nemen afscheid van Inéz. Pachi brengt haar snel naar het vliegveld. In Santa Cruz wacht weer een andere audiëntie bij een rechter voor een ander kind. Marie Rene, is bezig met onze papieren. Enigszins verlaten wachten we op het bankje voor het kantoor van de rechter. Niet alleen Remberto heeft er genoeg van en wil weg.

De teruggekeerde Pachi verlost ons en stuurt ons weg. We horen later nog wel van Maria Rene.

(2)

Het is best vreemd. De eerste en tweede audiëntie waren heel spannend. We keken er naar uit en als het klaar was gebeurde er echt iets. Na de eerste gingen we voor het eerst naar Remberto. Na de tweede audiëntie, nog maar drie weken geleden, mocht Remberto bij ons blijven.

Ik kan me ons mannetje echt niet meer wegdenken. Zijn gezelligheid, zijn kuren en gemok (gelukkig maar soms), maar vooral de aandacht die hij letterlijk opeist. Heerlijk als zijn hele lichaam en vooral zijn gezicht zich verkneukelt wanneer we met ons drietjes aan het stoeien zijn.

De derde en vierde audiëntie deden ons niet zoveel. Natuurlijk is het papierwerk super belangrijk, maar emotioneel hoort Remberto al bij ons. Voor de buitenwereld moet dat alleen nog op papier vastgelegd worden.