“Warmwater meneer, wij willen warmwater meneer”. Het begint alweer te regenen als we nog in het zwembed spelen. Als het over gaat in plenzen steken we onze handen omhoog. ” Warm water meneer, wij willen warmwater”. We worden niet gehoord. We willen eigenlijk de hort op. Maar dat lijkt ons nu niet z’n goed idee meer. Het regent zo hard dat we binnen een minuut ‘soaking wet’ zullen zijn.
Danielle pakt de dobbelstenen en spulletjes om te kleuren. Voor ons wordt het Jatzee, Voor Remberto kleuren. Hoopte we. Remberto houdt het twee kleurplaatjes vol. De kleurpotloden worden opzij geschoven, de verveling slaat bij hem toe. Wij willen even niet als het entertainmentteam van Remberto functioneren. Daarom stel ik voor het nog eens met Sneeuwwitje, in de Nederlandse versie, te proberen.
Remberto staat met een glimlach achter de pc. Met zijn knokkels slaat hij op tafel. Tok, en hij lacht van plezier. Dat brengt ons op het idee vanmiddag naar de film te gaan. Net op tijd zitten we om vijf uur in de zaal voor; Colegas en el bosque 2. Gelukkig vinden we nog een paar lege stoeltjes.
Op het puntje van zijn stoel neemt hij de ruimte op. Het is een grote zaal met harde houten stoelen. Met verwondering kijkt hij naar het bioscoopdoek. “Grooot, groooot” fluistert hij. Zijn aandacht voor de film wordt allen onderbroken als papa een koekje uit zijn zak haalt. Zijn hand trekt mijn hand met koek naar zich toe. Laat los, verraadt zijn gepluk aan mijn vingers. Gelukkig is de tekenfilm voor kinderen Engels ondertiteld. Of is er op ons gerekend?
Vrolijk verlaten we met ons drietjes de film. “Heel bonito” herhaalt Remberto. Vervolgt door, Mama, helado, ijsje?
Por que, Remberto? Por que si, mama.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten