Waterrat, woensdag 2 februari 2011



Eerst oefenen op de richel



 “Zwemmen”. Daniëlle staat in het diepe. “Kom dan”, daagt ze Remberto uit. Remberto waadt naar haar toe. Dreigend doet hij het deuntje van Jaws na. Op de rand van het ondiepe naar het diepe twijfelt hij. Nog maar drie weken geleden waagde hij, heel voorzichtig, zijn eerste voetjes in het zwembad.

 Met een sprong vooruit duikt hij richting de uitgestoken armen van mama. Mama staat net te ver weg om het te halen. “Zwemmen”, zegt mama, toch een beetje nerveus. ”Zwemmen” proest Remberto het uit. Vast beraden begint hij te malen met zijn armen. Mama kijkt gespannen toe. Opgelucht laat hij zich door mama vastpakken. Mama omhelst hem glimmend van trots. “Otro bez, otro bez” roept haar waterratje.



plonsen



 Het is vijf meter zwemmen van het ondiepe naar de andere kant van het diepe.” Papa, zwemmen”, Remberto wijst naar het diepe. Het is weer lekker warm in Trinidad. Een wandeling samen met mijn zoontje door het diepe koele water is een welkome verfrissing. Ik pak Remberto op. “Nee, papa”. Remberto duwt zich met twee handen van me af. “Ik wil zwemmen”.

Ik laat Remberto los en ga een metertje verderop in het diepe staan. Verder, wappert hij met zijn handen. Een stukje verderop mag ik blijven staan. Vol vertrouwen duikt hij het diepe in. Ik sta gereed om hem te redden. De eerste halve meter drijft hij nog uit, dan begint hij te zwemmen. Als hij bijna bij mij is doe ik een stap verder het diepe in. En nog een stapje. Bijna aan de overkant pak ik hem vast. Ik begrijp best dat hij moe is. “Nog een keer”. “ Papa, nog een keer”.



laatste oefening in het ondiepe



 In één stevige omhelzing wandelen we weer naar het ondiepe. Tot mijn verbazing zwemt het kleine mannetje helemaal alleen naar de overkant. Ik zet hem op de ondiepe richel en ga trots naast hem zitten. “Box?” vraag ik en houd mijn vuist klaar. “No” klinkt het stoer. “Remberto, macho”. “Aaah, box?” probeer ik nog een keer.

 “Si, box”, ”Remberto macho”. Echt wel, vind papa.