De taxi stopt op het hoekje waar we zo vaak zijn afgezet. De secretaresse ontvangt ons vriendelijk. “Nee”, de directrice is niet aanwezig. Misschien willen jullie een kwartiertje wachten? “Nee”, dat willen we niet. Via het sportpleintje lopen we naar het gedeelte waar Remberto woonde. Ongeveer in het midden van het plein staan een aantal tia’s omringd met kinderen. Remberto is stil en knijpt in mijn hand. “Remmmberrtooo”, rennen een paar kinderen naar ons toe. Hij wordt bij de hand genomen. Een tia geeft hem een knuffel en vraagt of hij nog blij is met zijn ouders. Ja, knikt hij verlegen.
We groeten alle bekenden, schudden handen en praten wat. De tassen met kleding wegen nogal wat dus ik overleg met Daniëlle aan wie we die gaan afgeven. Gelukkig komt opper tia van kantoor aangelopen. Haar geven we de kleding. De kinderen die ons enthousiast onthalen ontfermen zich nog enthousiaster over het speelgoed. Remberto is stil maar toch ook op bekend terrein.
“Nee, één keer draaien. En als het fout is mag ik” legt Nacho uit. Pardon? Blijkbaar is het dus blijven hangen hoe je Lotto moet spelen. Remberto schuift zijn stoeltje aan. Luca gebied hij waar zijn vriendje moet gaan zitten. “Tia, tia” wordt Daniëlle geroepen. “No, geen tia, dat is mijn mama”, roept Remberto hard.
“Remberto, we gaan even naar de directrice en komen dan weer terug”. Prima, knikt Remberto bijna onverschillig. We lopen via de speeltuin langs de eetzaal. Remberto staat voor het raam naar ons te kijken. We zwaaien en gerustgesteld draait hij zich om en gaat verder met spelen.
“Het gaat heel erg goed met Remberto” beginnen we. We ontvangen de felicitaties en gelukwensen en overhandigen haar een foto. Deze foto hebben we genomen op de dag dat we naar de rechter gingen, vertellen we. Er vallen stiltes en niemand weet raad met de situatie. “Heel erg bedankt en tot ziens, we willen weer snel naar Remberto” nemen we afscheid van de directrice.Het weerzien met de meiden van Hogar doet ons meer goed. Daniëlle wilde de meiden heel graag sieraden geven. “Uh, voor ons? “ vragen ze verbaasd. De armbanden worden voorzichtig betast. Zowel wij als de meiden weten niet goed wat nu te doen. Ik zie ze twijfelen. Moeten we die mensen nu in de armen springen? Het worden verlegen handjes.
Remberto is nog aan het spelen als we afscheid moeten nemen. We geven iedereen een hand. Leo in zijn rolstoel, Nacho en zijn zusje, Luca en de tweeling Carola en Carolina, een paar tia’s krijgen een knuffel.
“Papa mano” zoekt Remberto bij mij. Zijn grip wordt steeds steviger als we richting de uitgang lopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten