Ons blog geeft een goede weerslag van ons leven met Remberto. Toch moet dit moment er ook nog bij.
Eerder:
Met een ruk sta ik weer stil. Remberto blijft stil staan voor het een winkeltje. Kijk papa. Ja hoor, ik kijk. We doen weer twee stappen. Weer staan we abrupt stil. Ja, prachtig hoor, lopen. Zijn vrije hand gaat langs de muren van de woningen. Over de scooters, de uitgestalde verkoopwaren. We staan weer stil. Remberto heeft een tralie vastgepakt. Hij is voorzichtig aan het klieren.
Groen, wij mogen lopen. Even doorlopen vriend, sleur ik de klier voort. “Hij moet plassen” hoor ik mama zeggen. “Nee hoor, hij is gewoon aan het klieren” antwoord ik.
Overgestoken houdt Remberto zich vast aan de hoek van de straat. Ik heb er een beetje genoeg van. Prima jongen dan blijf jij daar. Ik vraag mama om ook door te lopen, maar die blijft bij Remberto staan. “Daan, loop even door”, vraag ik. Ik wil graag zien hoe Remberto daarop reageert. Danielle negeert me en blijft bij Remberto.
Remberto heeft door dat wij niet op één lijn zitten. Als Daan toch naar mij toe loopt waagt hij het erop. Hij stapt de straat op gaat op de weg staan.
Het is stil op de weg maar wij schrikken er toch van. “No, no, no, no” zegt Danielle streng, pakt hem beet en zet Remberto op de stoep. Remberto schrikt ervan en slaat in zijn “va”stand. Midden op de stoep gaat hij op de grond liggen. Ik wil hem laten liggen maar mama vindt dat een slecht idee. OK, dan maar “va“ in het hotel. Ik pak hem op en we steken over richting het hotel. Remberto huilt heel hard.
Ga weg, ga weg, roept hij huilend. Halverwege het hotel wil ik hem laten lopen. Remberto weigert en gaat aan mijn hand hangen. Ook goed, ik trek hem iets omhoog en sleep hem met zijn voeten over de vloer. Hij zal toch wel weer gaan lopen, hoop ik.
“Doe normaal gek, je mag mijn kind niet over de straat slepen”, roept Daniëlle. Geïrriteerd til ik Remberto op en draag hem naar het hotel.
Hup op bed jij, en zoek het lekker uit. “Hij moet plassen” zegt Daan. Welnee, hij was gewoon aan het klieren. Meer niet.
Even ben ik boos op mama, mama boos op papa en Remberto boos op de hele wereld.
Hi Familie Engelsma
BeantwoordenVerwijderengoed om te lezen dat jullie nu ook echt een familie worden met alle valkuilen erbij:)
dit hoort allemaal bij het proces om een hecht gezin te worden en het aftasten en bewaken van de grenzen
nu nog op 1 lijn zitten als ouders in ieder geval wanneer Remberto erbij is, al weet ik uit ervaring dat dat 1 van de lastige dingen is van het ouderschap
maar jullie slaan je ook hier doorheen, omdat de basis goed is, dat is het belangrijkste, veel plezier nog de komende periode
groeten Roger
Heerlijk herkenbaar
BeantwoordenVerwijderengr uit NL
Tiemen, Anneke, Jonathan en Abigaïl
Goh,
BeantwoordenVerwijderenRobin heeft ook regelmatig zo in het winkelcentrum gelegen. Krijsend, boos,en wij stonden erbij en keken ernaar.
Dan ben je echt blij hè??
Lastig dat al die grenzen verkend moeten worden.
blijven volhouden, liefst op één lijn,hahaha
Jackie en Michiel
De grootste troost vond (en vind :-)) ik altijd:
BeantwoordenVerwijderen"een kind moet zich veilig voelen om dwars te durven zijn".
Dat compliment mag je dus in je zak steken!
X Esther