Stoer, dinsdag 1 februari 2011

Remberto knijpt hard in mijn hand. Lekker dan, denk ik. We lopen langs het zwembad en er zijn wat onbekende mensen.

  Remberto is onrustig. “Ga je mee zwemmen” vraag ik. Ik zie zijn twijfel. Remberto vecht er tegen maar eigenlijk is hij een beetje bang. Ja, knikt hij. Ik geef hem zijn zwembroek. Hij legt het op bed en gaat naar de wc. Op het balkon hoor ik hem, “Papa, kom, papier”, roepen. Hij is de kamer ingelopen. “Naar de badkamer en je billen afvegen”, Remberto negeert mama. “Naar de badkamer, por favor” herhaalt Daniëlle. Vanaf het balkon loop ik naar binnen. “Hup, mee naar de badkamer”. Daar veeg ik zijn billen af.



Av. La Paz
Vanaf het balkon van ons hotel



 Het is de uitvlucht die hij gezocht heeft. Hartverscheurend staat hij dikke tranen te huilen in de badkamer. Ik probeer hem op zijn gemak te stellen. Even twijfelen we of we niet beter op de kamer kunnen blijven. We besluiten toch om naar het zwembad te gaan. Remberto blijft boos en verdrietig achter.

De kamerdeur gaat open. Remberto gaat in de opening staan. Door de spijlen van het traphek kijkt hij naar ons. Wij zijn bewust in zijn zichtveld gaan zitten. “Kom maar”, sporen wij hem aan. De deur gaat weer dicht.

Na de deuropening zit hij boven aan de trap. Dan halverwege de trap. Elke poging van ons hem te helpen zorgt voor een terugslag.



“Hij staat achter je” zegt Daniëlle. Prik doet Remberto in mijn zij. Ik kijk opzij maar zie niets. Prik voel ik weer. Ik kijk weer opzij en naar de andere kant. Niets. Met een snelle links, rechts combinatie heb ik hem te pakken. Ik til hem op. Opgelucht maakt hij het goed met papa.

Veilig zitten we aan het verste puntje van het zwembad. Voeten in het diepe. Ik stel voor om op de ondiepe richel te gaat zitten. Remberto’s gezicht vertoont een angstig nee. Hier wijst Remberto. Het is het diepste gedeelte en Remberto heeft zijn zwembandjes niet om. Ik twijfel, moet ik weigeren omdat hij zijn bandjes niet om wil? Ik kies voor een grote stap voor Remberto. Ik ga het water in en til Remberto van de kant. Zijn omhelzing verraadt zijn angst. Rustig lopen we wat in het zwembad rond.

We mijden de andere mensen en nemen toch plaats op de ondiepe richel. Samen doen we zijn zwembandjes om. Remberto taxeert wat er gebeurt bij al die mensen aan de overkant.



Gewoon, omdat wij het z'n leuke foto vinden



“Kom dan gaan we samen op het hoekje zitten”. Remberto kruipt dicht tegen me aan maar vindt het goed. We blijven een tijdje bij al de andere mensen in het ondiepe zitten. Zijn nieuwsgierigheid en zin om te spelen beginnen het te winnen van zijn angst. Samen maken we de eerste plons. Hij wrijft het water uit zijn ogen en ziet de mensen lachen. Nu durft hij ook een sprong aan met Mario samen. Ik knijp er stiekem tussen uit. Het duurt niet lang meer of onze macho heeft het hoogste woord.

Hoppa, duikt hij tussen de grote jongens. De grootste, 19 en net vader, krijgt het vliegtuig naar zich toegegooid. “Hé, teruggooien”.

Het vervult papa en mama met trots hoe hij ook deze stap weer heeft gemaakt. Stoer hoor, van ons kleine mannetje.