Op bed liggen de kleren netjes uitgestald. Meisje, mompelt Remberto en legt het shirt bij de meisjes afdeling. Hij kijkt naar zijn uitstalling. Het bed ligt steeds voller waardoor hij steeds minder ruimte voor zichzelf krijgt. “Papa, vraagt hij mijn aandacht. Ik bekijk het tafereeltje al een tijdje maar hij is zo druk dat hij dat niet in de gaten heeft. Remberto houdt nog een tas omhoog. “Mag ik deze ook uitpakken?” “Van mij wel”, antwoord ik. Als alles bijna is uitgepakt bedenk ik me dat Daniëlle alles al op volgorde had gelegd. “Dat is dezelfde maat, mevrouw” zegt de verkoopster. Volgens de vrouw heeft een kind van vijf dezelfde maat als een kind van zeven. “Nee joh”, antwoord Daan, de kleding vriendelijk teruggevend. De vrouw wil haar spulletjes kwijt en probeert het nog eens. “Nee dank u vriendelijk, ik houd het bij deze kleding” houdt ook Daniëlle stug vol. De vrouw begint te rekenen, subtiel wordt er een strafbonus uitgedeeld.
Moe van het rond struinen komt mama met nog meer kleding en schoenen binnen. Vertedert kijkt ze hoe Remberto aan het rommelen is. Gelukkig, daar komt papa weer goed mee weg.
Ik schenk Daniëlle een drankje in. “Zwembad” verstoort Remberto de hoop op een rustig momentje voor mama.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten