Remberto!

Veel eerder:

Op weg naar restaurant el Tabano waar je Lagarto, krokodil, kunt eten verdwalen we. We hebben alle tijd dus heel erg is het niet. “Remberto” hoor ik achter me. Mijn zoon heeft als altijd mijn hand vast en de stem van Daniëlle herken ik wel, dus zij waren het niet. Ik kijk achterom en zie een paar kinderen verderop bij een huisje staan. Verder zie ik niemand dus ik zwaai hun vriendelijk gedag. Er volgt geen enkele reactie van de kinderen.

We lopen verder. Ik zal het me wel verbeeld hebben, denk ik bij mezelf. Langzaam begint zich echter een unheimisch gevoel zich van mij meester te maken. Stel nou dat we in zijn oude buurt lopen en familie van hem herkent Remberto?

“Heb je hier vroeger gewoond?” vraag ik Remberto. Remberto is vooral met het krijgen van zijn volgende ijsje bezig en antwoord kortaf “No”.

Tijdens het gesprek met Carola vragen we voor de zekerheid waar Remberto vandaan komt. “Een dorpje vlakbij de grens van Brazilië” is het geruststellende antwoord.