Remberto sleept met een deurmat door de kamer. Ik kijk hoe hij druk in zichzelf pratend naar de tafel loopt. Remberto legt de deurmat met het uiteinde op tafel. De rest dekt de onderkant van de tafel af. Hij maakt een beweging met zijn arm. “Mama, schoenen?” . Mama begrijpt wat hij wil en legt een schoen op het deel van de mat dat op tafel ligt. Een andere deurmat volgt. Hij kruipt onder tafel. Mompelend komt hij er weer onder vandaan. Het is nog niet goed. Een handdoek erbij, een tweede volgt.
Remberto is nog niet tevreden. Papa, klaagt hij, het lukt niet. Ik pak een laken en leg het over de tafel. Ik kijk triomfantelijk naar Remberto. De hele tafel is nu ingepakt. “Goed? “, vraag ik hoopvol. Een korte “nee” volgt. Teleurgesteld vraag ik me af wat mijn kleine vent precies wilt. De deurmatjes en handdoeken worden weer terug gehangen. “Papa, meer handdoeken”. De hele tafel is nu dubbel ingepakt. Remberto verdwijnt weer onder tafel, in zijn hand zijn lichtje. We horen tevreden geluiden onder de tafel vandaag komen.
Zijn hoofdje verschijnt uit een opening. “Mama, papa komen jullie kijken?” licht! Eén voor één worden we in zijn huisje uitgenodigd. De kleine man past er amper in. Beleeft slaan we het aanbod af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten