“Papa, laten we even naar de instrumenten kijken” trekt hij steeds aan mijn hand als we langs het kroegje met de instrumenten lopen.
Jammer genoeg zijn we er vroeger dan we hoopte. Het duurt nog wel een half uur voor de band begint. Maar we waren klaar met eten van de kipnuggets dus “vamos”.
We hebben Remberto laat in de middag laten geslapen, ”want anders geen música”, hé papa? Huilend komt hij overeind en gaat rechtop in bed zitten. ”Papa, mama?” controleert hij. Het bezoek aan Hogar houdt hem in zijn slaap bezig. Ik probeer hem te troosten, maar er volgt geen enkele reactie. Ik til hem op en houd hem tegen me aan. Remberto slaat zijn armen en beentjes stevig om me heen en stopt met huilen. Langzaam valt hij weer in slaap. Voorzichtig leg ik hem weer in zijn bed.
Het helpt maar kort.
We hebben een Skype afspraak met Hans en Loes. Om het ventje niet wakker te maken gaat Daniëlle op de gang zitten. Remberto komt abrupt overeind. “Naar mama” zegt hij. De gang fungeert als klankkast, zodat wij haar luid en duidelijk horen. Ik probeer Remberto weer te laten slapen. Maar ook als Daniëlle beneden bij het zwembad gaat zitten, hoort Remberto haar. “Papa, Ik wil naar mama en jij moet mee” smeekt hij.
Remberto probeert zijn gaap achter zijn mouw te verbergen. “Gaat het of wil je slapen” vraag ik hoewel ik het antwoord wel weet. Hij is best moe maar wijst naar de instrumenten.
Gelukkig begint de band niet al te veel te laat. Gebiologeerd staart hij naar de jongens. “Waar komt u vandaan” vraagt de zanger van de band aan ons. Dit spelen we speciaal voor onze gasten uit Pais Bajos. Er klinkt een bescheidde applausje als de band een vrolijk liedje (gok ik) inzet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten