Carnaval, zaterdag 5 maart 2011

Carnaval, gonst het door de stad, carnaval. Winkels, kranten, tv, je ontkomt er niet aan, carnaval. “Wij willen graag naar de optocht” informeren we naar het waar en hoe laat. Er moet even gebeld worden. “Nee, wij doen niet aan carnaval, wij moeten werken” zijn de receptionistes niet echt treurig dat ze geen carnaval hoeven te vieren. Het is in deze straat, zet ze een kruis bij een straat, het begint om zes uur. Veel plezier.



Bijna drie hangers ver



Suikerspin, yo quiero



Het is heel erg stil op het anders drukke plein voor het hotel. Waar normaal een toeterende file staat, ligt nu een verlaten straat. “Waarom bedekken jullie alles met plastic” doe ik geen moeite mijn nieuwsgierigheid te onderdrukken. “ha, bla, bla pintar, verf.” Oh, ze gaan de boel schilderen maken wij uit de woordenbrij op. De aangrenzende straten zijn ook afgezet, ook hier voorbereidingen om de boel te schilderen.

We trekken ons met moeite, van het dakterras bij het zwembad, uit de zon. Even snel afspoelen en, het is feest, een leuk overhemd aan. Op ons gemak lopen we naar de afzettingen. Het loopt al tegen zessen, maar we hoeven ook niet de gehele optocht te zien.

Er lopen allemaal groepjes in truttige overalls rond. Echt leuk verkleden mensen zien we nog niet, die zijn waarschijnlijk al op het terrein van de optocht.

Ook de straten grenzend aan de straat waar de optocht wordt gehouden zijn afgezet. We weten niet goed wat ons te wachten staat. “Het is wel erg rustig” verwacht ook Daniëlle een groot feest. Er gebeurt niet veel. Mensen wandelen over straat, drinken en eten wat. De praalwagen van Reina (koningin) Andrea 1 ziet er groot en indrukwekkend uit. “Sorry, hoe laat begint de optocht?” “Zeven uur.” Mooi dan hebben we nog even tijd om rond te lopen en wat te eten.

“Helikopter” omschrijft Remberto wat we allemaal zien. “Papa, yo quiero, ik wil daar op”. Dat wordt een beetje lastig vriend, maak ik Remberto tot zijn teleurstelling duidelijk. “Mag mijn zoon bij de helikopter staan? ” denkt mama er heel anders over. “Goed dat je het toch gevraagd hebt mama”complimenteer ik Daniëlle. Mama en Remberto glunderen wanneer ik ons ventje op de wagen til.

Langs de route staan er duizenden stoelen en wat tribunes opgesteld. Uiteindelijk kiezen we voor de hoogste plek op de tribune, zodat ook Remberto alles goed kan zien. “Vriend, hoe laat begint de optocht eigenlijk?” Over het parkoers wandelen nog tientallen mensen op en neer, niets wijst er nog op dat er een optocht aan komt. “Het begint om acht uur, geef ik de informatie door. “Nog een half uurtje gap, probeer ik Remberto op zijn plekje te houden.

Samen met Remberto, mama zit een tree lager, kijk ik naar de stoet feestgangers die gestaag achter de tribune voorbij trekt. Kling, valt het kwartje. Het gebied rond ons hotel zijn niet afgezet en afgeplakt om ze te schilderen maar juist om de gevels te beschermen tegen de inktverf. Overal zijn spuitbussen met een soort doucheschuim te koop. Heel lollig spuit iedereen elkaar daarmee nat. Gefascineerd kijkt Remberto toe. “Papa, pssst” drukt Remberto op een denkbeeldige spuitbus en wijst op zichzelf. Ik sta in dubio, koop ik er ook één voor Remberto, hij zal het geweldig vinden, of niet, we worden dan immers een gemakkelijk doelwit voor honderden terugspuiters.

‘Lekker’, gaat er door me heen. Mijn overhemd plakt aan mijn rug. “Papa, ik ben helemaal nat” is ook Remberto te pakken genomen. “Je overhemd is ook helemaal blauw en rood” is mama niet erg enthousiast. Naast het spuiten met doucheschuim is het ook héél erg leuk elkaar met inkt te bespuiten. Hadden wij nou ook maar z’n lullige overal aan.

“Hier jongen” geef ik Remberto een spuitbuis. Verrukt neemt hij wraak. “Papa, papa” verkneukelt hij zich, we spuit de voorbijgangers allemaal vol met schuim. “Mama, kijk eens” draait mama zich naar Remberto om. Gierend van de pret, spuit Remberto mama onder een dikke laag schuim. “Papa, kijk mama eens” proest hij uit.

Remberto krimpt helemaal in elkaar van de voorpret, met zijn vinger wijst hij naar de vrouw naast ons. Psst, spuit Remberto ‘stiekem’. De vrouw kijkt hem ‘boos’ aan, hier jochie spuit ze zijn shirt helemaal vol. Ook Remberto’s bus gaat tot het laatste neveltje leeg.

 “Papa, vamos, vaaamooos” hangt Remberto aan mijn arm. Het is bijna kwart voor negen. Het is mooi geweest het kijken naar een weg. Voor de optocht hebben we ons blijkbaar een dag vergist. “Luuuuz” wijst Remberto plotseling, enthousiast over licht als altijd, naar de kant waar de optocht vandaan moet komen. Opgeschoten jongens vormen een cordon. Niemand mag meer over het parkoers lopen. De straat wordt vrijgemaakt. Daar komt de optocht.

Andrea 1

“Drie graag” koop ik nog snel een voorraadje spuitbussen. De optocht is het wachten waard, in kleurrijke kostuums worden er verschillende traditionele dansen uitgevoerd. Sommige zijn heel spectaculair, andere zijn sober maar worden met spetterend enthousiasme uitgevoerd. Wij smelten wanneer onze zoon stilletjes zit mee te klappen. Papa en mama lachen met een heel klein traantje, kijk hoe ons mannetje geniet.

“Remberto? ” informeer ik, hij wordt steeds stiller. “Vamos mama” stel ik voor wanneer de praalwagen van Reina Andrea 1 voorbij is gekomen. Prima, de spuitbussen zijn toch leeg.

Zigzaggend proberen we de paars en blauw bespoten sombies te ontwijken. Ik til Remberto op mijn nek zodat hij een laatste mooie praalwagen kan zien. Drie stappen later slaapt de lieverd.