Tja, daar staan we dan. We hebben afgesproken, weten de weg in hotel La Quinta maar weten niet goed wat te doen.
Via de NAS hebben we het email adres van andere mensen uit Nederland gekregen. We hebben bij het zwembad afgesproken. La Quinta heeft twee zwembaden. Één aan onze linkerkant, één aan onze rechterkant. Het stel waar we mee hebben afgesproken logeert bij het zwembad aan de rechterkant, maar daar zit niemand. Lopen we naar kamer 103? Klop, klop daar zijn we dan. Je weet wel, wij van de email?
Links zit één gezin bij het zwembad. “Remberto?” spreekt de vrouw onze codenaam uit. In adoptieland spelen de ouders geen rol. Gelukkig, het zijn leuke mensen. Hun zoontje is twee jaar jonger dan Remberto. Zijn koppie is nu even wat kort geschoren. Maar over een tijdje zou hij zo een broertje van Remberto kunnen zijn. Hebben zij mazzel met z’n leuk joch J.
Het andere gezin komt aangewandeld. Schoorvoetend geven de twee meiden ons een hand. Het contact gaat vrij gemakkelijk. Laat ik zeggen dat we wel een paar gespreksonderwerpen hebben. Het is fijn even met mensen te praten die min of meer in dezelfde achtbaan zitten. Al heet onze achtbaan Remberto. En die van hun….
“Eén, twee, drie springen” Remberto heeft een beetje branie teruggevonden. De zusjes hebben hem een beetje geholpen zich op zijn gemak te voelen. “Zo vul je het waterpistooltje” timide kopieert hij hoe het moet. Geef Remberto maar even jullie drijfslang, spoort hun moeder haar aan. Remberto is wild van de schuimrubberen slang. Ik zie hem denken, “Papa, mama, waarom heb ik er niet zo één?
“Toda vida” springt hij weer. Dat vinden de meiden ook wel wat. “Toda vida” springt de oudste mee. “Mano” strekt hij zijn arm naar me uit. Ik til hem uit het zwembad. Ik ook, steekt ze haar hand naar me uit. Ik trek haar aan haar hand op het drogen. “Auw” grijpt ze naar haar arm. Zij is een stuk groter dan Remberto, daardoor kom ik bij het optillen ongelukkig uit. “Sorry, gaat het? Kusje?” vraag ik toch geschrokken. “Ja” antwoord tot mijn opluchting. Toda Vida, springt de jongste nu ook mee. Omstebeurt til ik ze uit het zwembad. Toda Vida, springen ze steeds sneller. Gelukkig hebben ze het trappetje herontdekt.
“Uhm, ik ben dat misschien vergeten te vertellen, maar Remberto krijgt daar dus nooit genoeg van.” “Toda vida” Remberto spuit zijn waterpistool leeg op de vader van de twee meiden en springt naar hem toe het water in. Zwemt naar het stenen trappetje, vult zijn waterpistool, loopt naar de rand van het zwembad vlakbij zijn nieuwe vriend en herhaalt het rondje.
Het afscheidt nemen duurt Remberto duidelijk te lang. Papa en mama hebben steeds weer nieuwe dingen te bespreken. “Vamos, zijn hoofd leunt schuin op één schouder. Wat denken jullie er zelf van, eindelijk maar eens gaan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten