Waarom gaan we eigenlijk naar Buganvillas? Het zwembad op het dak van ons hotel is niet heel erg groot. Maar wel schoon, beschut en het water is nu ook lekker warm. We slenteren de schoenenwinkel uit.
“Zitten je teentjes hier” drukken we aan de voorkant van de hippe blauwe sportschoentjes. Tevergeefs proberen we enige informatie van Remberto te krijgen. Hij klaagt een beetje over pijn bij het wandelen. We komen er niet achter of het door te kleinen schoenen komt. Jammer genoeg kennen de schoenenwinkels geen voetenschuif om zijn voetmaat op te nemen. Verder dan, “wat denkt u?” komen de verkopers niet, wanneer wij naar Remberto’s schoenmaat vragen.
Maar het kan ook heel goed komen doordat hij op zijn nagels bijt. Zijn teennagels inderdaad. Of eigenlijk wat er nog van over is. Remberto loopt een stukje op zijn nieuwe schoenen door de winkel. Het loopt lekker, bevestigd hij. “Geen pijn mama.”
Buiten de stoppen we even in de schaduw om ons plan te heroverwegen. In ons hotel gaan we direct door naar het dak voor weer een dagje zwembad.
De zon heeft ons loom gemaakt. “Kom vriend dan gaan we eerst een stukje wandelen voor we gaan eten”. De Braziliaan is gesloten. Mama heeft ergens op een binnenplaatsje een restaurant gezien, dat er vanaf de straat gezellig uitzag. Remberto is weer vrolijk als altijd. Huppelend loopt hij aan mij hand. “Ik weet niet meer waar het is, misschien is het wel gesloten” geeft mama het zoeken op. We lopen terug naar het plein. “Verrek, dit doelde ik” herkent Daan een gezellig restaurant op een binnenplaatsje.
Wij hanteren het principe, eten er veel mensen, zal het wel goed zijn. Wij zijn de eerste gasten. De serveerster ziet ons twijfelen. “U bent wat vroeg, het wordt later wel wat drukker, wilt u buiten of binnen zitten?” haalt ze ons over. Het is nog steeds lekker buiten. Binnen, wijst Remberto. De beschilderde muren hebben zijn aandacht getrokken. Hier of daar, hier kiest Remberto een tafeltje uit. We nemen plaats in een typisch Italiaans decor.“Hier hebt u een puzzel voor de kleine” zet de serveerster ons aan het werk. We maken de puzzel één, twee, drie en meer keren. Na een uurtje leggen we de puzzel blind. ”Vamos” is Remberto het zat.
Wanneer het eten eindelijk komt gaat Remberto er eens goed voor zitten. Mama schept Fettuchini, broccoli, worteltjes, vlees met Gorgonzolasaus en patatjes op zijn boord. “Eet smakelijk, ja lekkur” zegt Remberto en neemt een hap van het vlees. “Hier probeer de saus ook maar” houdt Daan hem een stukje broccoli met saus voor. “Lekkur” laat Remberto zijn lege mond zien. De Broccoli, worteltjes, Fettuchini alles gedoopt in de Gorgonzolasaus, Remberto eet het met smaak op.
Normaal gesproken vindt Remberto het na zijn laatste hap wel mooi geweest, “vamos”. “Papa, mama, café?” hoor ik vanavond na bijna twee uur tafelen. Remberto heeft het erg naar zijn zin. “Daan, pushen we het te veel met een tweede bakkie koffie?” vraag ik aan mama. “Ja, lekkur” antwoord Remberto op mijn vraag aan mama.
Samen bestellen we nog drie espresso.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten