Daar zitten we dan. We kunnen niet hoger, willen niet hoger.
Het is een hele klim. De smalle trap draait omhoog. “Moet je kijken Remberto, alles beneden wordt klein ”proberen we onze zoon te interesseren. We bekijken Santa Cruz vanaf de eerste verdieping. Remberto heeft niet veel interesse. “Kom maar mee mama, omhoog” klimmen we verder. Ook de tweede stop boeit hem niet. Opschieten, we gaan verder, Spoort hij ons aan. “Bim, bam, bing, bong” wanneer de kerkklok klingen wij mee. Remberto is gefascineerd door het klokkenspel. Papa, mama, wijst hij bij het langs lopen omhoog. “Bim, bam, bing, bong”.
 |
| De grote wijzer......... |
De klok heeft allang kwart voor twaalf geslagen. We moeten ons een beetje naar beneden haasten. Twaalf uur sluit de toren. ”Nee, nee, nee, zitten” protesteert Remberto. “Mama, kom maar hier zitten” veegt hij een plekje op de grond met zijn hand schoon. Papa komt je er ook bij zitten?
Klik, horen we. Het klok mechanisme begint te werken. Kling, kling, kling slaat de kleine klok. Remberto heeft even naar ons gekeken, maar heeft nu alleen nog aandacht voor de klokken. Bong, Bong, begint de grote klok twaalf maal te slaan. Verrukt kijkt Remberto weer naar ons. Met zijn hand luidt hij de bel, bong, bong.Ik kijk naar mama, naar Remberto. Mama van Remberto naar papa. Wat is het toch een heerlijk, lief joch.
Jammer dat het maar twaalf slagen duurt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten