vrijdag 4 maart 2011

Koeie tong, maandag 28 februari 2011

We feliciteren Martin met zijn verjaardag. Wij gaan slapen, hij is al op weg naar zijn werk.
Zijn verjaardag vieren we in Zoologico. Maar eerst wippen we even langs het Nederlands Consulaat. We hebben alle kopieën en foto’s bij ons. De laatste vragen van het formulier vullen we in met behulp van het consulaat. “Zorg dat de gelegaliseerde papieren er snel zijn” drukt de vrouw ons op het hart. Wij willen wel, maar zijn afhankelijk van ons begeleidingsteam. Misschien horen we vandaag wel weer eens wat van hen.
“Taxi, taxi” roept Remberto. Ook wij steken onze hand omhoog. De deur gaat open, we kunnen er nog net bij. “Drie Bolivianos” houdt de bestuurder zijn hand op. Blijkbaar is lijn 40 een drukke bus. Het plafond van de bus komt tot mijn schouders. Enigszins ongemakkelijk sta ik, met mijn gebogen hoofd tegen het plafond gedrukt, in het gangpad. Gelukkig wordt de bus na de eerste ring een stuk rustiger en komt er een zitplaatsje vrij.
“Dat is de uitgang” melden de vier jongens die bij het hek zitten, wanneer we door het openstaande hek naar binnen willen lopen. “Waar kunnen wij een kaartje kopen? ” reageren wij. “Daar bij de uitgang, er is alleen niemand” bevestigen de jongens wat wij al constateerde. “En nu?” vragen wij hopend op een snelle oplossing. “Wachten” antwoorden ze lachend.
Tucans, uilen, gieren, condors, papagaaien, papagaaien, papagaaien (nee, geen tikfout), tijgers, wolven en apen, het is veel leuker en groter dan ik verwachte. “Zullen we daar op het terrasje bij de speeltuin even gaan zitten en wat drinken?” stellen we Remberto voor. Ja, knikt Remberto en loopt in een rechte lijn naar de speeltoestellen. “Wij mogen er niet in” stellen we Remberto op de proef. Hij kijkt om, wij zijn er nog. Voorzichtig klimt hij het trappetje omhoog, kruipt een buis door en draait zich weer om. Papa, mama komen jullie ook, probeert hij nogmaals, te vergeefs. Wij willen wel, graags zelfs. “Nee, wij mogen daar niet in, liegen we een beetje” Hij kiest voor de open glijbaan. Gelukkig klimt hij weer omhoog voor een tweede, derde, veel meer keer.
Een meisje komt aan gewandeld en klimt het trappetje omhoog. Tijd voor Remberto om af te taaien. “Mama, laten we daar naar de wippen gaan” camoufleert hij zijn angst voor onbekende kinderen.
“Geef hem maar bladeren” zegt de man die net met zijn kinderen bij de koe wegloopt. Ik pluk een paar bladeren van een boom. Voorzichtig houd ik de koe de bladeren voor. Een mega grote tong trekt de bladeren even voorzichtig uit mijn hand. “Nu ik papa” roept Remberto maar schrikt de eerste keer terug van de grote ruwe tong. We proberen het nog een keer. “Papa de tong kietelt aan mijn hand” giechelt Remberto. “Mama, probar” biedt de schat haar zijn blaadjes aan. Verder lopend laten we een dikke koe en kale boom achter.
Om een doos staan mensen foto’s te maken met hun camera’s. Wanneer we dichterbij komen ssslissst er een Python uit de doos omhoog. De verzorger zit op een bankje geamuseerd te kijken naar de reacties van de mensen. Het is best eng de losse slangen. Gelukkig vinden de Pythons het ook best eng, die loslopende mensen.
Ssliss doet Remberto de tong van de Python na. We gaan eten bij een van de vele cabanas, eettenten, van Las Cabanas de rio Pirai. Er zijn niet veel mensen, dus de muziek staat extra hard. Helaas hebben wij net een Cabana uitgezocht waarvan de geluidsinstallatie het lang geleden al begeven heeft. Boven het gepiep en krakende geluid van de jukbox verwerken we de indrukken van Zoologico.  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten