Zijn verjaardag vieren we in Zoologico. Maar eerst wippen we even langs het Nederlands Consulaat. We hebben alle kopieën en foto’s bij ons. De laatste vragen van het formulier vullen we in met behulp van het consulaat. “Zorg dat de gelegaliseerde papieren er snel zijn” drukt de vrouw ons op het hart. Wij willen wel, maar zijn afhankelijk van ons begeleidingsteam. Misschien horen we vandaag wel weer eens wat van hen.
“Dat is de uitgang” melden de vier jongens die bij het hek zitten, wanneer we door het openstaande hek naar binnen willen lopen. “Waar kunnen wij een kaartje kopen? ” reageren wij. “Daar bij de uitgang, er is alleen niemand” bevestigen de jongens wat wij al constateerde. “En nu?” vragen wij hopend op een snelle oplossing. “Wachten” antwoorden ze lachend.
Tucans, uilen, gieren, condors, papagaaien, papagaaien, papagaaien (nee, geen tikfout), tijgers, wolven en apen, het is veel leuker en groter dan ik verwachte. “Zullen we daar op het terrasje bij de speeltuin even gaan zitten en wat drinken?” stellen we Remberto voor. Ja, knikt Remberto en loopt in een rechte lijn naar de speeltoestellen. “Wij mogen er niet in” stellen we Remberto op de proef. Hij kijkt om, wij zijn er nog. Voorzichtig klimt hij het trappetje omhoog, kruipt een buis door en draait zich weer om. Papa, mama komen jullie ook, probeert hij nogmaals, te vergeefs. Wij willen wel, graags zelfs. “Nee, wij mogen daar niet in, liegen we een beetje” Hij kiest voor de open glijbaan. Gelukkig klimt hij weer omhoog voor een tweede, derde, veel meer keer.
Ssliss doet Remberto de tong van de Python na. We gaan eten bij een van de vele cabanas, eettenten, van Las Cabanas de rio Pirai. Er zijn niet veel mensen, dus de muziek staat extra hard. Helaas hebben wij net een Cabana uitgezocht waarvan de geluidsinstallatie het lang geleden al begeven heeft. Boven het gepiep en krakende geluid van de jukbox verwerken we de indrukken van Zoologico.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten