Skiën

Eerder;

We ploffen neer op de krukken van het terras. Uitkijkend uit over de hoge bergen, witte toppen, lange afdalingen en een strak blauwe lucht, genieten we. Mooier zal de dag niet worden. We (Daan en Gerard) zijn met Esther, Frank, Martin, Judith even gestopt met skiën. Plop doet de kurk zachtjes. Champagne, met een heerlijk borrelhapje. Het topt de dag.

Dit jaar is de hele ploeg weer met wintersport. Wij hebben, toch wel, een redelijk goede reden om er niet bij te zijn. Maar tjonge wat missen we de week skiën met onze vrienden.

“Jullie moeten omstebeurt praten” roept Esther door het gekakel heen. We skype met de skiërs. Anouk, Tess, Rosa, Rody hebben vanmiddag hun slalom race gehad. Wij zijn uiteraard erg benieuwd hoe dat gegaan is. “Ola, Rosa” groet Remberto haar. “Hoe is het in Bolivia?” vraagt Rosa. Tess praat even met Remberto, Anouk en Rody volgen. Remberto vindt het heel spannend, al die kinderen op de laptop, maar ook erg leuk.

Het is de traditie dat de kinderen na de race ook nog eens door onze ski ploeg worden gehuldigd. Daarbij ben ik meestal de spreekstalmeester. Jammer genoeg moet ik de eer dit jaar aan een ander laten. Dat we het via de computer kunnen volgen verzacht het gemis een beetje.

“Eh Geer, waarom doe je de prijsuitreiking niet toch” hoor ik Judith op de achtergrond roepen. Ja, waarom eigenlijk niet?

Dames en heren.. begin ik. Ik moet hard roepen, want de verbinding is niet heel goed. Wat is dat nou, zie ik de mensen op het terras collectief naar ons kijken. “Wacht even dan ga ik even een stukje verderop staan” onderbreek ik een beetje beschaamd de prijsuitreiking.

Een stukje verderop is de verbinding heel matig, en het galmt alsnog door het hele gebouw. Ik loop weer terug naar het binnenplaatsje, neem met mama en Remberto plaats voor de glazenwand en haal eens diep adem.

“Dames en heren welkom bij de prijsuitreiking van onze skitoppers. Mag ik een groot applaus voor de jongste van het stel; RODY” galmt het op vol volume door het hotel. Samen met mama en Remberto juich ik, met de andere in Oostenrijk, mee. “Felicidad” roept Remberto.

Anouk die zo mooi kan skiën, Tess met een vierde plek en onze trots Rosa volgen. Top om er toch een beetje bij te kunnen zijn.

Wanneer we weglopen durf ik niet om te kijken of er nog mensen op het terras zijn blijven zitten.