maandag 14 maart 2011

Viru Viru, donderdag 10 maart 2011

Grande avion, verheugt Remberto zich in de taxi. Het vliegtuig waarmee wij naar Santa Cruz zijn gevlogen is in zijn ogen al ‘grande’. Na een flinke rit naar Viru Viru, het internationale vliegveld van Santa Cruz, wandelen we naar de aankomsthal. Remberto strekt zijn handen uit om de glazen deur te openen. Langzaam zoeft de schuifdeur open, zijn handen grijpen in de lucht. Verbaast laat hij zijn armen zakken, Uh? kijkt hij ons verbaast aan.

Eerst wandelen we op ons gemak door de aankomst/baliehal, zodat Remberto het herkent wanneer we naar Nederland vertrekken. Stilletjes verheug ik me het meest op zijn reactie op de muchos grande, vliegtuigen.

"Kom dan gaan we naar het uitkijkdek van het vliegveld" lopen we richting de trappen. Boven zijn ook de douane en de vertrek gates.
Naast de trap ligt een roltrap. We zijn er al vaker ééntje tegen gekomen maar die werkte niet. Remberto kijkt verwachtingsvol van de roltrap naar mij en weer naar de roltrap. “Stap er maar op” doe ik een stapje terug. “Con papa” zoekt hij mijn veiligheid. Ik geef hem een hand en samen stappen we op de roltrap. Boven aan de roltrap is zijn rug nat van de spanning. “Papa, jij moet met de trap hiernaast naar beneden”, ik neem deze trap. "Wie het eerste beneden is wint" roept hij al halverwegen. Ikke, ikke wint hij de wedstrijd dik.
Hij wacht tot ik er ook beneden ben. Met een grote stap staan we weer op de roltrap. Ik blijf een paar tredens achter hem stilstaan. Vertwijfelt kijkt hij om, "kom nou papa". Boven huppelt en springt hij van de opwinding. “Kom joh, dan gaan we naar de vliegtuigen" stel ik voor. “Papa, otro bez” rent hij alweer naar beneden.
Tegen de richting in naar beneden
De politie komt eens polshoogte nemen wat er bij de roltrap gebeurt. Hoi, rennen we hen voorbij. Ze zeggen geen woord maar hun aanwezigheid ligt bij ons wat gevoelig. Gelukkig blijft het bij kijken.




We beginnen aan het laatste, ultimo bez, rondje roltrap. Met moeite krijgen we Remberto naar het uitkijkdek.

Er staan welgeteld twee, 2, vliegtuigen op het internationale vliegveld Viru Viru. Verder is er geen beweging te bekennen. Enigszins teleurgesteld overleggen we wat te doen. “Mama” zooeem naar boven doet Remberto, met zijn hand, de roltrap na. “Mama, yo quiero” smeekt hij met zijn lieve toet. Op naar de roltrappen. Omhoog, omlaag, nog een keer, nog een keer.
" Vamos" trekken we Remberto van de roltrap. "Taxi?" vraagt hij gewoonte getrouw. We verheugde ons op zijn reactie bij het zien van de grande vliegtuigen. Maar de vliegtuigen zijn ruimschoots overvleugelt door de roltrappen. Zooeem, gaat zijn hand in de taxi omhoog.  

1 opmerking:

  1. Karin Marc Tomas16 maart 2011 om 04:13

    Hola Familia,

    Wat een suuuperleuke weblog hebben jullie toch !!!! Het is zo tof om te lezen hoeveel schik jullie met guapo Remberto hebben en lekker genieten van Bolivia.
    Jullie stories zijn voor ons een geweldig ochtendkrantje waar we elke dag naar uitkijken. Blijf lekker doorgaan met genieten van jullie superspeciale reis en ook met schrijven!

    Muchos Saludos desde Holanda,

    Karin Marc Tomas (Bolivialijst)

    BeantwoordenVerwijderen