Dinsdag 22 maart 2011, acht minuten over twaalf.



Cónsul Ludo, papa, remberto en Martha



Pratend over hollanda wandelen we over het plein. “Tres noches” houdt Remberto drie vingers omhoog “dan gaan we naar Hollanda”. “En Hollanda es muy frio”. En we gaan met een “grande avion” vult hij aan. Remberto heeft er zin in. Al weken vraagt hij wanneer we nou echt naar Nederland gaan.

“Nee, we gaan niet naar de vissen kijken” lopen we door de openstaande blauwe deur. “Eerst hierheen” beslist Remberto. Ik loop snel vooruit de trap op. Het is een belangrijke dag voor ons, dat moet natuurlijk worden vastgelegd. “Ik ben nog bezig, neem plaats op de stoelen” laat Martha ons nog even wachten. “Mama, hollanda” wijst Remberto op de posters boven de stoelen. “Ja, Hollanda en dit is Amsterdam” bevestigd mama, wijzend op de poster van een rondvaartboot in Amsterdam.

“Kom maar verder.” Martha haalt het dossier van Remberto te voorschijn. Hier, reikt ze zijn noodpaspoort aan mij uit. Ik neem het kostbare document niet aan. Wil je het aan Remberto geven?, vraag ik haar. Martha, een no nonsens type, geeft Remberto zijn noodpaspoort.

Glunderend, pakt Remberto het van haar aan. Voorzichtig opent hij het boekje. Bij zijn foto blijft hij hangen. Yo, concludeert hij trots, dit is van mij.

Martha, vraagt de consulair, heb je even tijd voor een foto met Remberto en ons. Wij willen dit belangrijke moment op de foto vastleggen. Martha kijkt verstoort op. Het team van het Nederlands Consulaat is ook nog een gewoon bedrijf. Martha is druk met een aantal aanbestedingen en wilt zich daar weer mee bezighouden. Even snel dan, rukt ze zich los van haar werk. Dinsdag 22 maart 2011, acht minuten over twaalf, reikt Cónsul Ludo H. E. Ham Blok Remberto officieel zijn Nederlands noodpaspoort uit.

Lachen proberen we nog. Maar Remberto houdt het bij zijn serieuze, ik ga op de foto, gezicht.

Het maakt hem en ons niet minder blij.