Vier nachtjes slapen, maandag 21 maart 2011.



Papa, doe normaal



“Thank you, thank you very much” hang ik ons Boliviaans mobieltje op. Ik ben blij, heel blij. Remberto zit na een dagje zwembad, op bed, tele te kijken. Verbaast kijk hij naar papa. Alles goed? Vraagt hij zich af. Ik loop naar hem toe. High five, jongen. Vertwijfelt houdt hij zijn hand omhoog voor de vreugde klap. “Vrijdag gaan we naar Nederland, morgen gaan we je noodpaspoort ophalen” vertel ik hem opgetogen. Naar Nederland? Herhaalt hij opgetogen. Joepie, joepie roept hij blij. Ik breek los uit zijn omhelzing. Hoera, ik ga het direct aan mama vertellen.

Mama, door Remberto

In de hotelgang, richting de computers, herpak ik me. Mama kijkt op van het beeldscherm. “Wat ben je nou aan het doen?” vraag ik ‘geïrriteerd’. “Ik stuur een email naar Globe Business Travel, om te informeren tot welk moment we onze tickets kunnen omzetten naar een andere vlucht” reageert Daan licht ontvlambaar. Dat hebben we net een half uurtje geleden besproken, straalt ze uit. “Wat heeft dat nou voor zin” blijf ik haar plagen. “Daniëlle maakt aanstalten mij eens goed uit te leggen waarom dat van belang is. “Vrijdag vliegen wij naar Nederland” ben ik haar voor.



Verkoeling toeblazen



Echt, breekt Daan, echt? Er biggelen tranen over haar wangen. Ik omhels haar en vertel dat we net gebeld zijn door Martha van het Nederlands consulaat. 

Wanneer we onze kamer betreden kijkt onze zoon blij op. “Hollanda” roept hij blij. We omhelzen elkaar stevig. Hoi, hoi, hoi, juichen we. Remberto juicht hard met ons mee. “Mama hoeveel nachtjes is het nou nog?” Vier nachtjes slapen en dan op naar Nederland antwoord mama.

Joepie, viernachtjes, wendt onze lieverd zich weer naar de tele.