Geen hand. Remberto legt het papa nog een keertje uit. Er zijn geen auto’s of motoren op de weg rond het plein, dus dan hoeft hij ook geen hand te geven bij het oversteken. Goed jongen, geen hand, houd ik zijn hand nog steviger vast. “Pap pah, no mano” klagerdeklaag. We hebben van alles een kopie bij ons, ID, paspoorten, permissio de viaje. Veel zin in een scene zoals gisteravond hebben we niet. Voor de zekerheid blijven we vandaag binnen het afgezette gebied rond ons hotel.
 |
| Fotograaf Remberto |
 |
| Fotograaf Remberto |
“Ik skype een uurtje later nog een keer.” Mama, Ans is net terug uit het ziekenhuis. Frank, mijn vader, is vanmorgen geopereerd aan zijn heup. Gelukkig is alles goed gegaan. “Echt Frank, moppert Ans. Wordt hij eerder geopereerd dan gepland, belt hij na de operatie met de mededeling “met de patiënt gaat het goed. Maar er niet bij vertellen dat hij al geopereerd is”. Ik ben alleen maar blij dat het goed is gegaan.
 |
| Fotograaf Remberto |
“Één foto maken” bedelt Remberto, “ééntje maar”. “Echt waar, belooft, ééntje maar” pakt mama het fototoestel. “Yo, yo, ik” probeert monster iets duidelijk te maken. “Ik wil het toestel aanzetten” weet mama al lang.
Wij liggen lekker te bakken in de zon, Remberto is even uit de schaduw te voorschijn gekomen. “Papa, piscina” schat Remberto de kans op succes het grootste bij mij. Ik lig lekker. ”Geen zin” houd ik stug vol. ”Papa, Piscina, Papa, piscina, sí, sí, sí, piscina”. “Oooh, paap paaah” laat Remberto zijn teleurstelling merken.
 |
| Fotograaf Remberto |
Dan maar foto’s maken. Mama heeft het afgemaakt op één foto. Remberto belooft het plechtig, Ééééééntje maar. En daarna nog eentje. Nog ééééééntje, mama?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten