Er moeten weer pasfoto’s van onze zoon, blijft leuk om dat te schrijven, gemaakt worden. Dit keer voor Remberto’s Nederlands noodpaspoort. “Papa una ma.” We doen nog een rondje met de draaideur als we het hotel verlaten.
 |
| Musica |
Hotel Senses Boutique ligt lekker centraal in het oude gedeelte van Santa Cruz, aan Plaza 24 de septiembre. Reisbureau Daan heeft in Trinidad zeven hotels in Santa Cruz een mail gestuurd en dit vijfsterren hotel bleek verreweg het voordeligst.
We steken het plein over en lopen de straat Ayachuho af. Op nummer 284 is het Nederlands consulaat gevestigd. En daar vlakbij zit de fotograaf die weet aan welke eisen een pasfoto voor een Nederlands paspoort moet voldoen. “Hier is het einde van Ayachuco, heb jij Relief gezien?”vraagt Daan een beetje naar de bekende weg. Ik heb genoeg winkeltjes en restaurants gezien. Maar Relief? Nee die niet. Bovendien niets dat wees op een stukje Nederland. Geen rood, wit, blauwe of oranje vlaggen. Geen groot mooi onderhouden gebouw met op elke hoek bewaking. “Laten we nog eens teruglopen”opper ik.
We staan voor nummer 284. Een man die voor een gesloten blauwe deur zit, spreekt ons aan en wijst. De ingang zit om de hoek maken wij op uit zijn verhaal en gebaren. “Dank u, dus de ingang zit om de hoek” informeren we nog even voor de zekerheid. “Nee, het consulaat is hier maar de mensen zijn even weg” antwoord hij verbaast.
“Piscina, zwembad”stelt Remberto voor. Het regent en met twintig graden is het behoorlijk koud. “No, lopen, lopen, lopen” protesteert ons verwende ventje. Toch verkennen wij de omgeving van het plein. “Helado, ijsje” bedelt Remberto bij elke ijsverkoper. “No nee, no nee” weet hij al wat ons antwoord is.
Regen, plensbui, miezere, stortbui het water komt in alle variaties naar beneden. Laten we terug gaan naar het hotel, stel ik voor. “Piscina, papa piscina, pap pah piiiscciiinaa, eventjes kijken?” probeert Remberto mij volhardend over te halen. “Jongen we gaan niet zwemmen het regent” heb ik er geen zin in.
 |
| kleding drogen |
We hebben eindelijk de weg naar het zwembad op het dak gevonden. We kijken uit over een deel van Santa Cruz en de torens van de kerk tegenover het hotel. Het waait, is koud en het regent.
“Papa lu(z)”, ziet Remberto een minuscuul stukje opklaring. “Sol”, danst hij om het zwembad. “Piscina, andere kleding” vervolgt hij enthousiast. Ik moet hem teleurstellen. “We gaan naar mama” verander ik het onderwerp. “Mama Lu” danst Remberto, wanneer hij mama ziet. Ach, wat kan mij het ook schelen…..
 |
| Chica of Macho |
“Één, twee, drie springen” telt Remberto af. Ik sta met Remberto in mijn armen aan de rand van het zwembad. “Pap pah, één, twee, drie springen” spoort Remberto mij nogmaals aan. Ik doe net of we springen maar kom niet verder dan mijn tenen. Het water is inderdaad ijskoud, gaat er een rilling door me heen. Kijk Remberto tok, tok, tok pollo(kippen)vel. Remberto lacht, maar telt weer onverbiddelijk af.
Brrr, koud, frio, muchos frio schreeuwen we als we boven komen. We omhelzen elkaar stevig in de hoop warmte te vinden bij elkaar. Ok vamo(s), roep ik. “Nee, nee, hier is een warm plekje papa” protesteert de macho.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten